Mistrz badania fizykalnego

Płk Zygmunt Siedlecki pochodził z rodziny szlacheckiej. Urodził się w 1893 r. w Duksztach na Wileńszczyźnie. Po ukończeniu z wyróżnieniem I gimnazjum Klasycznego w Wilnie

studiował od 1913 r. medycynę

w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu, gdzie otrzymał stopień oficerski. W 1916 r. został skierowany jako młodszy lekarz do szpitali polowych dywizji walczących pod Suroganiami i Nieświeżem. Pod koniec 1917 r. przebywał w stolicy Rosji i był świadkiem rewolucji. Jesienią 1918 r. powrócił do wolnej Polski i wstąpił do organizującego się polskiego wojska. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, służąc jako lekarz w 50. słuckim pułku piechoty, ordynator polowego szpitala nr 902 i starszy lekarz 22. pułku piechoty. W latach 1921-25 kontynuował studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując dyplom w 1925 r. W stopniu porucznika został komendantem Garnizonowej Izby Chorych w Nowej Wilejce pod Wilnem, objął też stanowisko lekarza 85. pułku piechoty. Pełnił również funkcję starszego lekarza w 19. pułku artylerii lekkiej. Stopniowo awansował i w 1934 r. uzyskał stopień majora. W latach 1938-39 ukończył

kurs szefów sanitarnych

Wielkich Jednostek w Wyższej Szkole Wojennej, po którym został szefem sanitarnym 19. Dywizji Piechoty. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r., pełniąc funkcję szefa służby sanitarnej Armii "Prusy". Zorganizował szpital w Tomaszowie nad Pilicą i zajął się ewakuacją rannych do Warszawy. Awansował na podpułkownika. 6 września został ciężko ranny i dostał się do niewoli. Przebywał w Oflagu IX B w Weiburgu. Jako inwalida został zwolniony i zamieszkał w Warszawie. Okupanci zezwolili mu na wykonywanie praktyki lekarskiej. Pracował w Szpitalu Ujazdowskim jako starszy ordynator Oddziału Chorób Wewnętrznych. Prowadził tajne nauczanie studentów medycyny tajnych Uniwersytetów: Warszawskiego i Ziem Zachodnich.

Należał do Związku Walki Zbrojnej - AK pod pseud. "Rawicz". Pełnił funkcję szefa służby zdrowia dzielnicy Mokotów oraz kierownika szkolenia służby sanitarnej Kedywu. Podczas powstania warszawskiego kierował oddziałem wewnętrznym Szpitala Maltańskiego przy ul. Elektoralnej, skąd ewakuował część rannych i personel do szpitala w obozie w Pruszkowie. Współorganizował Szpital Zakaźny w Milanówku. Po wojnie zamieszkał w Radomiu. W 1946 r. został powołany w stopniu podpułkownika do wojska. Objął stanowisko komendanta Szpitala Garnizonowego w Radomiu, a potem w Koszalinie. W 1951 r. został

przeniesiony o Ciechocinka.

Pełnił funkcję komendanta Sanatorium Wojskowego i dowódcy garnizonu. Rok później awansował na stopień pułkownika.

W 1953 r. przeszedł w stan spoczynku, ale nadal pracował jako lekarz. Przez wiele lat kierował Rejonową Przychodnią Lekarską. Był też ordynatorem Sanatorium MSW. Pamiętany jako świetny klinicysta i nauczyciel, dla każdego chorego miał dobre słowo i życzliwy uśmiech. Zmarł w 1973 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Ciechocinku. Był odznaczony Medalem Niepodległości, Medalem za Wojnę 1920 r., Krzyżem Partyzanckim i in. Jako pierwszy lekarz otrzymał za wrzesień 1939 r. Srebrny Krzyż Virtuti Militari. Syn oraz wnuk poszli w jego ślady i są lekarzami.