Pamięć ocalona

     - Jak przyjęła pani wiadomość o nadaniu przez prezydenta RP Złotego Krzyża Zasługi?
     - Jestem szczęśliwa i wzruszona. To ogromne wyróżnienie, nie tylko dla mnie, ale całej Rodziny Katyńskiej. Współtworzyłam ją, a od dziesięciu lat jestem prezesem. Zdaję sobie sprawę, że jej powstanie to zasługa wielu osób, bardzo zaangażowanych w upamiętnienie zbrodni sprzed ponad 60 lat. Z roku na rok jest nas coraz mniej. Kiedy zakładaliśmy Rodzinę, należało do niej ponad 140 osób, w tym 30 pań - wdów po zamordowanych na Wschodzie oficerach. Dziś jest już tylko 11.
     - Najważniejszy postulat - otwarcie polskich cmentarzy wojennych w Katyniu, Charkowie i Miednoje - został osiągnięty. Są jednak sprawy, których jeszcze nie udało się wyjaśnić. Najważniejsze z nich to?
     - Mimo tylu starań Rosjanie przekazali nam tylko "listę ukraińską". Ciągle nie ma "listy białoruskiej". Figuruje na niej pod 4000 nazwisk jeńców, których grobów nie odnaleziono. Spora grupa naszych członków ma nadzieję, że ich najbliżsi mogą spoczywać w Bykowni. Prace sondażowe, prowadzone w ubr. pod kierunkiem prof. Andrzeja Koli z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika dowiodły, że w zbiorowych mogiłach były przedmioty należące do Polaków. Ufamy, że w tym roku uda się przeprowadzić ekshumacje. Czekamy również na ukazanie się dwóch Ksiąg Cmentarnych" - starobielskiej i ostaszkowskiej, jak również na teczki personalne ponad 14 tys. pomordowanych więźniów trzech obozów.
     - Choć polskie nekropolie otwarto dwa lata temu, niewiele osób mogło zapalić znicz pod symboliczną tabliczką z nazwiskiem ojca, brata, męża. Czy w tym roku planowana jest pielgrzymka?
     - Oczywiście. Cieszę się, bo w czerwcu jedziemy na trzy cmentarze. Planujemy również zwiedzenie miejsc, w których więzieni byli polscy oficerowie, policjanci i funkcjonariusze straży granicznej. Nie wszyscy mogą zobaczyć z bliska obiekty, obecnie są to klasztory prawosławne, w których ostatnie miesiące życia spędzili ich najbliżsi.