Ta toruńska kamienica nareszcie trafiła do rejestru zabytków. Nie powstaną tu mikrokawalerki

Nareszcie. Kamienica przy ul. Bydgoskiej 33 w Toruniu trafiła do rejestru zabytków. To oznacza, że pod konserwatorską ochroną jest nie tylko bryła, ale również nieźle zachowane wnętrza budynku. Teoretycznie więc nie będzie więc ich można podzielić na mnóstwo mikrokawalerek, a takie niebezpieczeństwo nad zabytkiem z 1889 roku wisiało.

Podobnie jak znakomita większość budynków przy głównej ulicy Bydgoskiego Przedmieścia, kamienica powstała z inicjatywy przedsiębiorcy związanego z branżą budowlaną, konkretnie Adolfa Majewskiego, który był właścicielem dużego tartaku parowego.

Powstał dom na planie litery "T", złożony z korpusu centralnego i prostopadłego do niego, ustawionego centralnie skrzydła tylnego, schodkowo rozszerzającego się w kierunku południowym - czytamy na facebookowym profilu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Toruniu. - Od frontu usytuowano dwie werandy. Dom posiadał na każdej kondygnacji dwa mieszkania pięcio- i sześciopokojowe, z częścią kuchenną, gospodarczą i toaletami umieszczonymi w skrzydle tylnym. Nad skrzydłem tylnym znalazło się poddasze.

Po śmierci Majewskiego, właścicielką domu stała się wdowa po nim. Jedno z mieszkań wynajmował zaś Hans Illgner, właściciel jednej z największych toruńskich firm budowlanych specjalizujących się w konstrukcjach drewnianych.

Dom przy ul. Bydgoskiej 33 przeznaczony był od samego początku na dom czynszowy dla majętnych mieszkańców Torunia - czytamy dalej w komunikacie WUOZ. - Na podstawie ksiąg adresowych oraz prasy z przełomu XIX i XX wieku można stwierdzić, że mieszkało w nim zazwyczaj sześć rodzin, czasem mniej. Osoby te posiadały służbę i pomoc domową. Do końca I wojny światowej zamieszkują tam urzędnicy, inspektorzy kolejowi, oficerowie, urzędnicy wojskowi i skarbowi, nauczyciele, dyrektor seminarium nauczycielskiego czy rentierzy.

W latach międzywojennych lokatorami tej kamienicy byli między innymi: inżynier Franciszek Fojut, naczelnik oddziału Budowy Maszyn w dyrekcji technicznej Rady Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku, zamordowany przez Niemców w 1940 roku; Władysław Tomaszewski, urzędnik, a poza tym również sekretarz Wydziału Gier i Dyscypliny Związku Okręgowego Piłki Nożnej; Jan Wiencek, kupiec, działacz sportowy, a po wybuchu II wojny światowej jeden z twórców konspiracji w Poznaniu. Aresztowany przez Niemców i rozstrzelany w 1940 roku; pułkownik Władysław Płonka, w 1939 roku dowódca 22 Pułku Ułanów, ofiara Zbrodni Katyńskiej, Jan Stonawski, prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Toruniu; Karol Benda, dyrektor Teatru Miejskiego.

"Na tyłach wydzielonej działki, w dawnych stajniach, działały w latach 1921-1922 pracownie, których właścicielem była „Pierwsza Zjednoczona Wytwórnia Polskich Wyrobów Artystycznych, Mebli i Tartak – POLAMERYKA”, posiadająca swoją filię w Nowym Jorku - informuje Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków. - W okresie od lutego 1945 r. do czerwca 1946 r. w budynku przy Bydgoskiej 33 kwaterowały wojska radzieckie, a on sam pełnił funkcję szpitala. Zniszczenia z tego czasu obejmowały uszkodzenia stolarek okiennych i drzwiowych, przegród drewnianych w piwnicach i pomocniczej zabudowie, instalacji wodnej i kanalizacyjnej oraz uszkodzenia klatki schodowej. Według opisu domu z 1948 roku, sporządzonym w związku z remontem, przedmiotowy budynek był konstrukcji szkieletowej, a jego wewnętrzne ściany były konstrukcji szkieletowej i drewnianej, tynkowane. Posiadał stropy pełne z wsówkami i podsiębitką, tynkowane od spodu. W mieszkaniach znajdowały się toalety, łazienki oraz piece kaflowe. Budynek był wyposażony w instalacje wodną, kanalizacyjną, elektryczną i gazową".

Więcej o kamienicy przy Bydgoskiej 33 napiszemy niebawem.