Sanktuaria w regionie. Do tych miejsc świętych pielgrzymują od wieków Kujawiacy

Zobacz wideo: Pracownicy Biedronki nie chcą pracować w niedziele

W pobliżu Aleksandrowa Kujawskiego położona jest wieś Ostrowąs, gdzie wznosi się kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Zbudowano go w latach 1914 -1921 na miejscu co najmniej kilku starszych. W jak wielu świątyniach modlili się parafianie, tego nie wiadomo, ale historia miejscowości i tutejszego kościoła zapisanych w kronikach pierwotnie jako Ostrawantz cum ecclesia (Ostrowąs z kościołem) sięga roku 1185, gdy należały do norbertanek z Płocka.

W XVIII-wiecznych kronikach znajdują się zapiski o pielgrzymkach i wotach oraz o tym, że czczony jest obraz, który ma cudowną moc. Matka Boża Pani Kujaw, bo o tym dziele nieznanego autora jest mowa, został umieszczony w połowie XVII stulecia w ołtarzu głównym ówczesnej świątyni. Przedstawia Najświętszą Maryję Pannę z Dzieciątkiem adorowaną przez anioły. Obie postacie okryte są srebrnymi sukienkami.

Obraz został koronowany w roku 1986 przez prymasa Józefa Glempa i biskupa włocławskiego Jan Zarębę. Znajduje się w ołtarzu głównym.

Sanktuarium maryjne to kościół, a także przylegająca doń współczesna Droga Krzyżowa autorstwa Antoniego Szymkowskiego. Na jeziorze Ostrowąs (zwanym też Plebanką), opodal kościoła, ustawiono kopię obrazu Matki Bożej Pani Kujaw.

Pieranie - „Częstochowa Kujaw”

„Częstochową Kujaw", bynajmniej nie z powodu miejsca warownego, które mogło oprzeć się wojskom szwedzkim, a sławy kultu maryjnego nazywana jest wieś Pieranie w powiecie inowrocławskim.

Tutejszy kościół pw. św. Mikołaja Biskupa jest niemały, drewniany, o kunszcie budowniczych świadczący. Ten cenny zabytek sakralny zbudowano w latach 1732-1743 pod kierownictwem Jakuba Gaca z Zegrza. Świątynia stanęła na miejscu kilku poprzednich, a mogło być ich sporo, skoro pierwsza wzmianka o parafii pochodzi już z roku 1326.

Wnętrze ozdobione jest pięknymi polichromiami toruńskiego mistrza Jana Jerzego Petriego. Wykonanie malowideł sponsorował sam Stanisław Leszczyński, zdetronizowany król (na tronie zasiadał w latach 1704-1709 i 1733 - 1736) ukrywający się przed ścigającymi go wrogami – stronnikami i wojskami Augusta II Mocnego . W ten sposób król odwdzięczył się plebanowi Piotrowi Marcinowi Grobelskiemu.

W kościele umieszczono cudowny obraz Matki Boskiej Łaskawej (Pierańskiej), który namalował niejaki Bernard de Moschova. W Księdze Łask z roku 1721 można przeczytać, że wsławiony łaskami, cudowny obraz, znajdował się w kościele pierańskim od 200 już lat oraz, że artysta wzorował się na obrazie Matki Bożej Śnieżnej, znajdującym się w rzymskiej bazylice Sancta Maria Magiore (Św. Marii Większej). Rzecz jasna chodzi o jedną ze starszych świątyń, na miejscu której zbudowano obecną.

Matka Boża Nieustającej Pomocy w Radziejowie

W Radziejowie na morenowym wzgórzu pośród najczęściej płaskich jak stół Kujaw wznosi się klasztor franciszkański ufundowany formalnie (ale nie rzeczywiście) pod koniec XIII stulecia przez Władysława Łokietka, wtedy księcia brzesko-kujawskiego, pretendenta do korony Polski, w podzięce za ukrycie go przez braci zakonnych w Krakowie przed jego przeciwnikami politycznymi.

Łokietek dopełnił obietnicy dopiero jako król po bitwie z Krzyżakami pod pobliskimi Płowcami w roku 1331 i wtedy wreszcie wzniósł kościół oraz klasztor, sprowadzając jednocześnie ze stołecznego Krakowa Braci Mniejszych Konwentualnych.

W radziejowskim kościele klasztornym pw. Podwyższenia Krzyża Świętego od roku 1898 czci się umieszczony w bocznym, prawym ołtarzu, słynący łaskami obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, dzieło Feliksa Cichockiego. Papież Leon XIII ustanowił dla wiernych radziejowskiego kościoła w tymże 1898 roku odpust, który miał być obchodzony w pierwszą niedzielę po uroczystości Wniebowzięcia Matki Bożej. W roku 2014 ks. bp Mering podniósł kościół do rangi sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

„Kujawska Jerozolima” nad Notecią

W Pakości nad rzeką Notecią, którą można uznać za zachodnią granicę historycznych Kujaw, znajduje się sanktuarium Pana Jezusa Ukrzyżowanego i Matki Bożej Bolesnej. Sanktuarium należy do parafii pod tym samym wezwaniem. Ta zaś jest ściśle związana z Kalwarią Pakoską zwaną przez duchownych i wiernych "Kujawską Jerozolimą". Przydomek jest nawiązaniem do faktu, że tutejsza kalwaria była wzorowana zgodnie z topografią miejsc świętych w Jerozolimie.

W roku 1631 ród Działyńskich sprowadził tu ojców reformatorów – franciszkanów - oddając im w posiadanie zamek i nakazując opiekę nad kalwarią. Braciszkowie przekształcili dawną warownię w klasztor i kościół pw. św. Bonawentury. Pierwsze cuda i łaski w kaplicach tutejszej kalwarii odnotowano w latach 1693 -1775. Spośród 25 bardziej lub mniej okazałych kaplic, tylko dwie wybudowano przed rokiem 1647, zaś pozostałe powstały na przełomie XVII i XVIII wieku.

W kościele św. Bonawentury czci się relikwiarze Krzyża Świętego, św. Franciszka z Asyżu i św. Antoniego z Padwy.
Kalwaria Pakoska jest drugą po Zebrzydowskiej pod względem wielkości w Polsce. Tworzące ją Droga Krzyżowa i Droga Pojednania mają razem około 4 kilometrów i to nie zawsze po płaskim gruncie.