Ukraina krwawi. A była taka piękna przed rosyjską inwazją! [zdjęcia]

Boeing C-17 Globemaster amerykańskich Sił Powietrznych wylądował w Bydgoszczy

My zapraszamy Państwa do wirtualnej podróży, dziś niestety ze łzami w oczach, po najpiękniejszych miastach Ukrainy, gdy te z otwartymi rękami witały turystów, gdy ulice wypełniały tłumy szczęśliwych ludzi z całej Europy, a nawet świata, w tym z Polski.

Kijów, o który właśnie toczone są ciężkie walki, to stolica i największe miasto Ukrainy. Przed atakiem liczyło prawie 3 miliony mieszkańców.

To miasto o bardzo długiej historii - od IX wieku stolica Rusi Kijowskiej, czyli państwa założonego przez dynastię Rurykowiczów (Ruryka) wywodzących się od skandynawskich wikingów (dokładniej Waregów). Drużyna Ruryka podporządkowała sobie miejscową słowiańską ludność, ale czas zrobił swoje i państwo oraz jego kolejni władcy stało się typowo słowiańskim. Zatem to Kijów jest kolebką Rusi, z której ukształtowała się na przestrzeni wieków współczesna Rosja.

Od roku 1363 Kijów był w granicach Wielkiego Księstwa Litewskiego, a od 1569 królestwa polskiego. Rosja carska „przyszła” tu w roku 1667. Po I wojnie światowej - w latach 1918-1920 Kijów stał się stolicą Ukraińskiej Republiki Ludowej, która po rozpadzie carskiej Rosji, ogłosiła niepodległość i została zaatakowana przez wojska bolszewickie. W roku 1921 Kijów ostatecznie wpadł w ręce Rosji sowieckiej i jako stolica (formalnie od 1934 r.) Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki radzieckiej pozostała nią do roku 1991, gdy Ukraina ogłosiła niepodległość.

Najwspanialszym zabytkiem miasta są sobór Mądrości Bożej i Ławra Peczerska, które w roku 1996 zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Pierwszy obiekt reprezentuje głównie architekturę XVIII wieku, ale jego relikty sięgają XI stulecia. Ławra Peczerska rozbudowywała się od XVII do XIX wieku. Na liście zabytków Kijowa są także wiekowe monastery i kościoły.

Goszczący w Kijowie Polacy chętnie oglądają Złotą Bramę, którą zbudowano w połowie XI wieku, choć ta, którą można dziś zwiedzać, to niemal kompletna rekonstrukcja przeprowadzona w XX wieku. Według legendy w roku 1018 podczas wyprawy zbrojnej na Ruś Kijowską w Złotą Bramę uderzył Szczerbcem (mieczem koronacyjnym) Bolesław Chrobry. Miecz ukruszył się nieco i właśnie dlatego nazwany został Szczerbcem.

Każdy też chce pojawić się na Placu Niepodległości, czyli słynnym Majdanie Niezależności, gdzie na przełomie roku 2004 i 2005 odbywały się wydarzenia pomarańczowej rewolucji, podczas której Ukraińcy jasno opowiedzieli się za wstąpieniem kraju do Unii Europejskiej. To ona ukształtowała współczesną Ukrainę.

To piękne miasto w Zachodniej Ukrainie na pograniczu wschodniego Roztocza i Wyżyny Podolskiej, blisko wschodniej granicy Polski. Do Lwowa ewakuowało się z Kijowa wiele ambasad, bo to najbezpieczniejsze miejsce w obecnej sytuacji.

Lwów liczy ok. 700 tys. mieszkańców, co stawia je na siódmym miejscu wśród największych miast naszego wschodniego sąsiada.
Założony został ok roku 1250 przez Daniela, władcę Rusi Halicko – Włodzimierskiej, a swą nazwę zawdzięcza imieniu syna władcy – Lwu. W latach 1349–1370 był a granicach królestwa Polski (za władzy Kazimierza Wielkiego). Później był w składzie zaprzyjaźnionego z Polską królestwa Węgier, a jeszcze później – od roku 1387 do 1772 (rozbiory Polski) ponownie była tu Polska (dokładniej Rzeczpospolita Obojga Narodów).

Po odrodzeniu Rzeczypospolitej w roku 1918 ziemie te zdobyli do roku 1920 żołnierze i dzielni polscy uczniowie (Orlęta Lwowscy) i Lwów został w granicach Polski. Aż do wybuchu II wojny światowej...

Lwów jest pełen fascynujących zabytków, w tym bardzo wiele z czasów polskich. W roku 1998 Stare Miasto zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

To ponad milionowe miasto nad Morzem Czarnym, którego historyczne centrum znajduje się na liście UNESCO. Jego początki związane są ze starożytnym osadnictwem greckim. W pierwszych wiekach naszej ery swoje ślady odbili tu Goci, potem Hunowie, Awarowie, wreszcie protoplaści Bułgarów i Madziarów (Węgrów). Od XIV wieku pod władzą Tatarów Krymskich jako Chadżybej. Pod koniec tegoż stulecia weszli tu wojowie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Miała też ta osada epizod polski, gdy w roku 1442 król Władysław III Warneńczyk nadał ją staroście kamienieckiemu. W roku 1529 dostała się pod panowanie tureckie i w pozostała pod nim do roku września 1789 roku, gdy zdobyli ją Kozacy na służbie rosyjskiej pod dowództwem – co ciekawe - Hiszpana Jose de Ribasa.

I wtedy tak naprawdę, oficjalnie od roku 1794, zaczęto budować rosyjską Odessę. Miasto zaprojektował inżynier Francois Sainte de Wollant. Budowę portu ukończono w roku 1804.

Na czele odeskich zabytków znajduje się Teatr Opery i Baletu wzniesiony przez wiedeńskich architektów w stylu neobaroku włoskiego w latach 1884–1887. Jednym z kierowników budowy był polski architekt Feliks Gąsiorowski.

Jednak najbardziej rozpoznawalnym zabytkiem Odessy są Schody Patiomkinowskie – symboliczne i dosłowne wejście do miasta od strony portu (192 stopnie, różnica wysokości 27 m). Nazwę zawdzięczają buntowi marynarzy z pancernika „Patiomkin” podczas rewolucji w 1905 roku. Schody zaprojektowano w roku 1825, zaś budowo je do roku 1841. Na szczycie schodów od roku 1826 wznosi się pomnik pierwszego gubernatora Odessy – francuskiego księcia Richelieu.

Słynne są także odeskie katakumby, czyli sieć podziemnych chodników drążonych pod miastem w wapiennej skale od połowy XIX stulecia. Tak pozyskiwano budulec na potrzeby miasta.

Przenosimy się do Humania (ukraińskiego Umania) w połowie drogi między Odessą a Kijowem, w obwodzie czerkaskim. To liczące dziś ok. 82 tys. mieszkańców miasto, należało kiedyś do Polski (w czasach I Rzeczypospolitej) i leżało w granicach województwa bracławskiego. Zasłynęło w naszej historii w roku 1569 zwycięstwem wojsk hetmana Roman Sanguszki nad Tatarami. Humań był w XVII stuleciu silną twierdzą strzegącą wschodniego (polskiego) Podola. Po II rozbiorze Polski (1793 r.) znalazł się w zaborze rosyjskim. W roku 1922 miasto włączono do Związku Radzieckiego, w granicach którego zostało do roku 1991, gdy Ukraina ogłosiła niepodległość.

W Humaniu zachował się wspaniały Park Zofiówka, który powstał pod koniec XVIII wieku z inicjatywy wojewody Stanisława Szczęsnego Potockiego jako dar dla jego trzeciej żony, Zofii. Park ma 150 ha i w czasach świetności uważany był za jeden z najpiękniejszych w Europie.