Urok Solanek

     Park Solankowy jest wizytówką Inowrocławia. Stanowi ważny fragment dzielnicy uzdrowiskowej, decydując o jej kurortowym klimacie i kolorycie. Największą w mieście enklawę zieleni z równą przyjemnością odwiedzają kurujący się na Kujawach goście z Polski i zagranicy, jak i sami inowrocławianie, podążając doń tłumnie całymi rodzinami. Od kilku lat Solanki, jak potocznie określają swój park mieszkańcy kujawskiego grodu mają nową wielką atrakcję - tężnie. Spełniają one nie tylko funkcję terapeutyczną, ale stały się magnesem dla turystów i swoistym znakiem rozpoznawczym zdrojowiska, którego historia sięga drugiej połowy XIX wieku.
     Tak to się zaczęło
     Powstanie uzdrowiska miasto zawdzięcza pokładom solanki. Na lecznicze właściwości słonych źródeł zwrócił uwagę dr Zygmunt Wilkoński. Z jego inicjatywy w 1875 r. powstała spółka pod nazwą Towarzystwo Akcyjne "Solanki Inowrocławskie". Na wykupionych gruntach we wsi Rąbin założono 16-hektarowy park, czyli dzisiejsze Solanki. Wkrótce zaczęły powstawać pierwsze obiekty uzdrowiskowe - zakłady kąpielowe, dom kuracyjny, pijalnia wód zdrojowych. Początkowo leczono tu reumatyzm, choroby skóry, dolegliwości kobiece oraz dziecięcą gruźlicę węzłów chłonnych.
     Konopnicka i Kusociński u wód
     Największy rozkwit uzdrowisko przeżywało po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W latach międzywojennych zmodernizowano zakłady kąpielowe, nadając im bardziej atrakcyjne kształty architektoniczne, zbudowano Zakład Kąpieli Borowinowych, Zakład Przyrodoleczniczy (tzw. wziewalnię), czy wreszcie prezentujące styl modernistyczny Sanatorium Ubezpieczalni Krajowej. Powiększono Park Zdrojowy, obok pijalni wód tworząc deptak, pobudowano też muszlę koncertową. Inowrocławski zdrój cieszył się dużą renomą. "Do wód" przyjeżdżało tu wielu sławnych Polaków, m.in. Władysław Sikorski, Janusz Kusociński, Ludwik Sempoliński, Władysław Raczkiewicz, a wcześniej nawet Maria Konopnicka.
     Po II wojnie nastąpił dalszy rozwój uzdrowiska, spowodowany odkryciem w 1956 r. nowych złóż solanki gorzkiej. Zbudowano sanatoria branżowe, w 1988 r. oddano do użytku najnowocześniejszy wówczas w kraju zespół sanatoriów "Kombatant". W latach 90. XX wieku uzdrowisko zostało przekształcone z przedsiębiorstwa państwowego w spółką skarbu państwa, a niedawno powróciło do dawnej nazwy "Solanki Inowrocławskie". Obecnie w stolicy Kujaw zachodnich leczy się choroby układu krążenia, kostno-stawowego, nerwowego, oddechowego i pokarmowego.
     Drzewa, stawki, dywany kwiatowe
     Park Zdrojowy, w obrębie którego zlokalizowane są niemal wszystkie obiekty uzdrowiskowe zajmuje dziś powierzchnię ok. 55 hektarów. Jego drzewostan tworzą różne gatunki, m.in. klon, jesion, jawor, kasztanowiec, brzoza, dąb, platan, a nawet wierzba. Podobnie jak w Ciechocinku, zwracają uwagę swoją urodą niezwykle barwne dywany kwiatowe. Liczne alejki spacerowe, gazony, stawki z ptactwem wodnym, kafejki i ogródki kawiarniane, ogród botaniczny z mnóstwem ciekawej roślinności czy minizoo tworzą niespotykaną w innych zdrojowiskach scenerię. Od kilku lat głównym jednak magnesem przyciągającym do parku są tężnie solankowe.
     Największa atrakcja - tężnie
     Budowę tego wielkiego inhalatorium rozpoczęto w 1994 r . Rozważaną jeszcze w latach 60 ideę budowy tężni podjął ponad 10 lat temu Edmund Grobelski, ówczesny lekarz naczelny uzdrowiska, a zrealizował ją kierowany przez kolejnego lekarza naczelnego, Jana Oseta, człowieka o niespożytej energii. To jego uporowi i determinacji Inowrocław zawdzięcza powstanie tężni. Powstawały one sukcesywnie - co rok oddawano do użytku kolejny fragment. Ostatni, stanowiący zwieńczenie całej inwestycji otwarto w roku ubiegłym.
     Tężnie to nic innego jak drewniany szkielet wypełniony chrustem tarniny, po którym ścieka solanka. Powstający w ten sposób specyficzny mikroklimat ma korzystne działanie profilaktycznie w schorzeniach górnych dróg oddechowych, nerwicy i tarczycy. Inowrocławskie tężnie mają kształt dwóch połączonych pięcioboków z wieżyczką, tarasem widokowym, grzybkami inhalacyjnymi. Łączna długość ścian inhalatorium wynosi ponad 320 metrów.
     Warto dodać, że inowrocławskie tężnie są jednymi z trzech w Polsce. Pozostałe to słynne tężnie ciechocińskie i obiekt w podwarszawskim Konstancinie. W Europie jest tylko dziewięć takich konstrukcji.
     Park kulturalny
     W ostatnich latach Solanki powróciły do dawnej roli miejsca wysublimowanej rozrywki i imprez kulturalnych. Odbywa się tu siostrzany wobec ciechocińskiego Festiwal Operowo-Operetkowy, Ogólnopolski Festiwal Młodzieżowych Orkiestr Dętych, koncerty muzyki kameralnej, festyny i artystyczne prezentacje.
     Jeżeli zdarzy się Państwu przebywać w Inowrocławiu, zajrzyjcie koniecznie do Parku Zdrojowego!