W samo południe. Córka

Matki dzieci z dysfunkcjami mają ciemne oczy. Patrzą i widzą więcej, bo wiedzą. One wiedzą, ile kosztuje każdy dzień i noc. Walutą jest miłość. Często miłość niszcząca, spalająca wszystko wewnątrz i wokół. Te matki kochają inaczej i straszliwie nie lubią, kiedy ludzie mówią o ich poświęceniu z miłości. Jakie poświęcenie?! Jest dziecko, jest praca do wykonania.

Czy ktoś pyta matkę zdrowego dziecka jak bardzo je kocha? Oczywiście, że nie. W ciemno zakłada się, że kocha, bo urodziła. Ale niepełnosprawne? Tu trzeba na pewno wysiłku, zaparcia i niewiadomo jakiego poświęcenia, żeby kochać "takie" dziecko.

A guzik prawda!

Przeczytaj także: Walcz Piotrek, walcz! 1% z podatku może dla tego chłopca oznaczać powrót do normalnego życia
Moja Agata ma prawie 23 lata. Nie widzi, słabo słyszy, ma wiele cech autystycznych. Czy musiałam się zmuszać do tego, żeby ją kochać? W życiu! Od pierwszych chwil na tym świecie była MOJA, NAJWAŻNIEJSZA!

Pewnie, że miałam żal do świata, że nie jest zdrowa, ale żebym postrzegała nasze życie z nią jako coś wyjątkowego? Nie!

Jeździmy razem na wakacje, do kina czy restauracji. Kiedy w piękny październikowy weekend przeszła z nami Dolinę Białego w Zakopanem i weszła na Sarnią Skałkę, czuliśmy się jak po zdobyciu Góry Gór. Ona i my - jej rodzina: mama, tata i młodsza siostra. Wszyscy równo ważni. Bo każdy cień w końcu niknie i słońce znów się uśmiecha. Ten uśmiech ma jej twarz. Twarz mojej CÓRKI.