Z Kamienia Krajeńskiego na Czarną Górę

Kamień Krajeński - bo od tego miasteczka, przez które przebiega droga krajowa nr 25 proponuję zacząć - zamieszkuje ponad dwa tysiące osób. Położone jest nad polodowcowym jeziorem Mochel, w północno-wschodniej części malowniczej Krajny.

Miasto jest niewielkie, ale może pochwalić się fascynującą historią. Ta pisana zaczęła się w roku 1107 dzięki wzmiance w kronice Galla Anonima o pobycie Bolesława Krzywoustego w miejscu zwanym Kamień. Książę włączył te tereny do Polski w ramach kampanii wojennej, którą odbył w latach 1102 -1119. Bił się z Pomorzanami. Ówczesny gród (zwany też Wawrzeszkowo lub Wawrzeszkowice) sytuowany był na wzgórzu bezpośrednio nad jeziorem Mochel.

Od XIII wieku miejscowość należała do arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. W drugiej połowie XIV stulecia arcybiskup Jarosław Bogoria - Skotnicki lokował miasto na prawie magdeburskim w nowym miejscu - tym, w którym zostało do dziś. Ten znamienny akt, w którym nadano historyczną nazwę Kamień, wydano w Brześciu Kujawskim. Miasteczko przechodziło różne koleje losu, w tym mało budujące, by wspomnieć najazdy Krzyżaków, przemarsze i grabieże wojsk szwedzkich.

Do naszych czasów został tylko fragment murach obronnych, a ruiny zamku rozebrano w XIX wieku. Zachował się za to średniowieczny układ ulic z prostokątnym rynkiem. Okalające go kamieniczki pochodzą w większości z I połowy XIX stulecia.

W krajobrazie miasteczka dominuje barokowy kościół parafialny pw. świętych Piotra i Pawła, wzniesiony w latach 1720-22 z fundacji arcybiskupa Stanisława Szembeka. Na południowo - wschodniej ścianie prezbiterium oglądać można renesansowe sgraffito z ok. 1578 roku wyobrażające św. Krzysztofa. Świątynia kontynuuje tradycję znacznie wcześniejszych. W roku 1651, jako siedziba archidiakonatu kamieńskiego i pomorskiego, została podniesiony do rangi kolegiaty. Utraciła ją w roku 1820.

Z centrum Kamienia do położonej w jego sąsiectwie na wschód Cerkwicy Dużej jest ok. 3,5 km. Wieś leży nad rzeką Kamionką. We wsi znajduje się kościół filialny pw. św. Wojciecha zbudowany w roku 1833 w technice szkieletowej z wypełnieniami ceglanymi. Na przykościelnym cmentarzu znajdują się m.in. groby dawnych parafian - Kosznajdrów, czyli Niemców wyznania katolickiego.

Z Dużej Cerkwicy do Dąbrówki jest 5 km (z rozwidlenia dróg na rogatkach wsi na Chojnice i w prawo na Dąbrówkę). Stan lokalnej drogi jest początkowo fatalny, potem poprawia się.

Spod kościoła w Dąbrówce- z placu Jana Pawła II - jedziemy w kierunku Czarnej Góry ul. Szkolną (do jej końca) przy dawnym PGR-rze. Do zalesionego masywu Czarnej Góry trzeba dojść 200 m polną drogą, a potem, obejść masyw od wschodu i południa. Drogę wskazują tabliczki, ale ostatniej, która powinna wprowadzać turystę już bezpośrednio na górę i w las, po prostu nie ma. Za to na drzewie jest zielony znak szlaku rowerowego. Tym znakiem należy się sugerować. Droga zaprowadzi nas na szczyt.

A to najwyższe wzniesienie województwa kujawsko-pomorskiego (188,8 m n.p.m). Niestety całkowicie zalesione. Na szczycie można za to odpocząć na ławeczce, skosztować rosnących tu poziomek.