Opinie młodych o kanonie lektur mogą spowodować wstrząs u nauczycieli

Opium w rosole

Ten wybór może szokować, bo książki Małgorzaty Musierowicz trafiły do kanonu lektur na wyraźne życzenie młodzieży. Ale poprzedniego pokolenia.

Przeczytajcie sami:

"Opium w rosole" i "Ten obcy", obie były moimi zmorami w podstawówce i do dzisiaj źle wspominam, tragicznie napisane, strasznie płytkie postacie, nie ma w ogóle postaci do której można by było żywic jakiejkolwiek uczucia. Obie się niemiłosiernie ciągną jak na bardzo krótkie książki.

Wczesna Musierowicz jeszcze nie jest taka zła, ale "Jeżycjada" po 2000 roku to kupa toksycznego boomerstwa i zerowej wiedzy o życiu kolejnych pokoleń nastolatków, "McDusię" czyta się jak scenariusz "Klanu"

Ogólnie mam wrażenie że większość książek dla dzieci napisanych za PRLu to nieprzeciętne g...a.

Wszelkie starocia wciskane dzieciom w klasie 1-3. "Karolcia", "Kajtkowe przygody", itp. Dzieci uczą się czytać, żyją już prawie w drugiej ćwierci XXI w. a czytają teksty pisane anachronicznym językiem z niezrozumiałymi terminami osadzone w świecie, którego kompletnie nie rozumieją.

"W pustyni i w puszczy"

Sienkiewicz i jego o kant dupy potłuc "W pustyni i w puszczy", które ciągną się jak flaki z olejem przez wielostronicowe opisy pustyni. Co ten człowiek brał/jarał, że był w stanie wylać tyle wody na temat wydm i krajobrazu pustynnego - nie wiem, ale stworzył tym największego potwora wśród lektur szkolnych.

Nel była chora, Nel znowu chora, a potem dla dodania wartkości akcji Nel choruje.

Strasznie mnie wkurzał główny bohater, wyidealizowany, perfekcyjny polak katolik itd. Potem stopniowo przestawałem czytać lektury. Inne rzeczy od Sienkiewicza mnie tak nie odrzucały, bo przynajmniej były trochę śmieszne i łatwo się je memowało.

Chłopcy z Placu Broni

Masz przyklaskiwać honorowej śmierci dzieciaka w konflikcie terytorialnym o podwórko, myślisz że satyra na nacjonalizm ale nie, autor tak na serio.