Między nami

     Mam 19 lat i jeszcze nie kochałam się z chłopakiem. Nie dlatego, że nie miałam nigdy chłopaka (było ich wielu), ale gdy miało dojść do zbliżenia, zawsze się wycofywałam (i pewnie dlatego mnie zostawiali). Ja po prostu nie wyobrażam sobie siebie w tej sytuacji. Gdy mam już chłopaka, to wszystko jest OK, aż do momentu gdy on zacznie mówić o seksie. Jestem wtedy przerażona i zarazem zniechęcona do niego.
     Wiem, że w końcu będę musiała rozpocząć współżycie i bardzo tego pragnę, ale zawsze mnie coś powstrzymuje.
     A gdy już dojdzie do tej sytuacji, to znów nie wyobrażam sobie, jak powiedzieć chłopakowi, że jeszcze tego nie robiłam. Po prostu mnie wyśmieje. Może lepiej nie mówić.
     Proszę was o pomoc. Jak ja mam zmienić swe nastawienie do seksu. Czy ja może jestem "zimna "?
     INOWROCŁAWIANKA
     Jakoś nie widzę powodu do zamartwiania się z przyczyny nierozpoczęcia życia seksualnego w 19 roku życia. Decyzja ta należy bowiem do jednych z najpoważniejszych decyzji życiowych. Życie seksualne nie należy do kategorii śmiesznych ani zabawnych stron życia. Musi o tym pamiętać każdy, a zwłaszcza kobieta, gdyż to na nią przede wszystkim spadną wszystkie konsekwencje często nierozważnego kroku. Niejedna kobieta musiała ponieść różne konsekwencje wynikające z seksu, których nie była w stanie uprzednio przewidzieć. Mężczyźni w podobnym przedziale wieku mają mniej takich problemów, a ich temperament w sensie potrzeb seksualnych i możliwości realizacji tychże potrzeb, jest bardzo wysoki. Kobiety nie odczuwają takich udręk związanych z dojrzewaniem seksualnym i mogą spokojnie czekać na tego właściwego partnera. Mężczyźni nie znają fizjologii kobiet i utożsamiają swoje potrzeby seksualne z temperamentem kobiet. Jest to wielkie nieporozumienie. Kobieta dojrzewa stopniowo, harmonijnie, przez co jest bardziej zrównoważona i psychicznie dojrzała. Może na partnera poczekać, a jeżeli już go znajdzie, nie musi się śpieszyć z rozpoczęciem życia seksualnego. Inaczej sprawa przedstawia się w "świecie mężczyzn", u których temperament daje o sobie znać już w wieku 15 czy 16 lat zakłócając niekiedy tok nauki, snu, łaknienia. Niektórzy chłopcy tracą motywację do nauki czy wyuczenia się zawodu i pozostają z tyłu za swoimi rówieśnikami, załamuje się ich linia życiowa. Wielu z nich uprawia zastępcze praktyki seksualne, inni zaś szukają partnerki seksualnej i znajdują ją wśród naiwnych dziewcząt, które same nie mając wysublimowanych potrzeb seksualnych (ich seks jest jeszcze w uśpieniu, chyba że został przedwcześnie rozbudzony poprzez np. filmy porno lub beztroskie środowisko), ulegają prośbom i naciskom ich kolegów i tak dochodzi do pierwszych niekontrolowanych praktyk seksualnych, które szybko wchodzą w nałóg.
     Kobieta nie powinna wchodzić w życie seksualne w sposób rozumowy, za namową innych lub pod wpływem nacisków środowiska. Nic gorszego jak zaliczanie czegoś na siłę, bo inni czy inne mają to już za sobą.Tego typu praktyki rozumowe kończą się wielkim rozczarowaniem, poczuciem klęski, czy późniejszą niechęcią do życia seksualnego w związku małżeńskim. Skok do wody nie może być wytworem chwili, trzeba nabrać dystansu do wszystkiego co się robi. Życie seksualne kobiety i mężczyzny powinno być oparte na głębokim uczuciu, wzajemnym poszanowaniu, pozbawione egoizmu. Nie ma tutaj mowy o eksperymentowaniu na drugiej osobie, możliwości wyśmiania jej czy jego post factum. Jeżeli takie myśli nachodzą kogokolwiek, znaczy to, że nie dorósł on czy ona do rozpoczęcia życia seksualnego i lepiej odczekać jakiś czas, aż sprawa dojrzeje do finału.
     Mężczyźni dojrzali do spraw życiowych nie wyśmiewają kobiet z powodu dziewictwa. Radzę trochę poczekać na odpowiedniego partnera.