Najlepsi z najlepszych uczniów Kujaw i Pomorza pod żaglami „Pogorii”. Zobaczcie wideo

Rejs ufundował samorząd województwa w nagrodę dla najzdolniejszych i najbardziej pracowitych uczniów, którzy są beneficjentami marszałkowskich programów stypendialnych „Prymus Pomorza i Kujaw”, „Humaniści na start” oraz „Prymusi Zawodu Kujaw i Pomorza”. To zatem „najlepsi z najlepszych”, co rejs w reżimie typowym dla szkolenia na pokładzie żaglowca doskonale potwierdził.

STS (Sail Training Ship) „Pogoria” czekała na nich w nicejskim porcie na francuskim Lazurowym Wybrzeżu, gdzie dotarli z Torunia specjalnym autokarem (24 godziny jazdy). Jeszcze w porcie załoga (w tym opiekunowie i uczestniczący w wyprawie dziennikarz „Gazety Pomorskiej, autor tekstu) została podzielona na cztery wachty i przeszkolona w czekających ją zadaniach i zasadach bezpieczeństwa.

Pierwsze wachty odbyły się już nocą na kotwicowisku Antibes - w pobliżu Cannes. Dodatkowe szkolenia, w tym wchodzenie na reje, odbyły się gdy weszło słońce. Obawy, że to wysoko nad pokładem i „wszystko się chwieje”, szybko zostały rozwiane i w młodzieży (także w starszych uczestnikach) zaczął się odzywać duch wilków morskich.

Ów duch został wszakże poddany próbie, gdy statek wyszedł na pełne morze, obierając kurs port Calvi na Korsyce. Dmuchnęło mocno i fala rozhuśtała „Pogorię” w dochodzących do 30 stopni przechyłach.

- Zimowe rejsy po Morzu Śródziemnym to niestety swoista gra w szachy z pogodą, a to oznacza, że nie płyniemy tam, gdzie sobie wymarzymy, tylko tam, gdzie pogoda pozwala. Normalnym zatem jest to, że w pierwszej dobie lub w dwóch załoga źle się czuje – takie są objawy choroby morskiej. Te objawy na szczęście szybko przechodzą i można już cieszyć się żeglowaniem. Przez pierwszą dobę mieliśmy trochę wyższą falę niż zwykle i faktycznie młodzież się pochorowała, ale bardzo szybko się pozbierała – powiedział reporterowi kapitan żaglowca Wojciech Wilk.

- Na pokładzie mamy sporo pracy, ale działamy wspólnie, z uśmiechem, optymizmem, bo ważne jest to, aby współpracować. Jesteśmy tu wspólnotą i to jest najistotniejsze w tej wyprawie. Owszem, fala jest wysoka i bywa różnie, ale to kwestia przyzwyczajenia organizmu do tych warunków. Myślę, że człowiek jest dość plastyczną istotą, która przystosowuje się i potrafi być także twarda – skomentował Adam Hamerliński z Mogilna, uczeń Technikum Leśnego w Tucholi, myśliwy.

Dodał, że w życiu trzeba doznawać wielu bodźców i doświadczeń. Dzięki temu wiemy na co nas stać.

Agata Gurgul, podharcmistrzyni w Hufcu Toruń i w Chorągwi Kujawsko-Pomorskiej, absolwentka Uniwersyteckiego Liceum Ogólnokształcącego w Toruniu, studentka Uniwersytetu Gdańskiego, porównała to co działo się na „Pogorii” do obozów harcerskich.

- Na pokładzie przydało mi się wiele umiejętności i wartości nabytych w dzieciństwie – od tak prozaicznych jak wiązanie węzłów do pracy w grupie, komunikacji. Ważne są też pogoda ducha, odwaga, bliskość innych rówieśników, czyli to wszystko z czym mamy do czynienia w harcerstwie. Jeśli się z kimś mieszka i pracuje przez tydzień, wspólnie budzi się w nocy i idzie na wachtę, to jednak buduje się głęboka relacja – stwierdziła harcerka.

W podobnym tonie wypowiadało się wielu innych młodych członków załogi, a ich opiekunowie – nauczyciele, nie mogli nachwalić się tak wspaniałej postawy.

Nauczyciele to: Małgorzata Bogucka-Pabian z I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikolaja Kopernika w Toruniu (lider edukacji), Mariusz Krzemiński ze Szkoły Podstawowej w Grzybnie (lider edukacji), Marek Świtała ze Szkoły Podstawowej im. Jana Pawła II w Gostycynie (koordynator Astrobazy), Łukasz Kołodziejski ze Szkoły Podstawowej im. Marii Konopnickiej w Dobrzyniu nad Wisłą (koordynator Astrobazy). Opiekunów wspomagał Adam Kowalski z Departamentu Edukacji Urzędu Marszałkowskiego w Toruniu.

Koordynatorom naszych baz astronomicznych nie mieli szans na przeprowadzenie obserwacji rozgwieżdżonego nocnego nieba z pokładu żaglowca, bo albo było przysłonięte chmurami (czasem padało) albo mocno bujało.

Pod pokładem udało im się za to zorganizować lekcję astronomii, a już na nabrzeżu genueńskiego portu, gdy na chwilę chmury się rozsunęły, skierowali teleskop ku Księżycowi i znajdującemu się w koniunkcji do niego Jowiszowi. Widać było nawet galileuszowe księżyce tego giganta, czyli cztery największe obiekty: Io, Europę, Kallisto i Ganimedesa. Galileusz odkrył je w styczniu 1610 roku i na cześć książęcego rodu Medyceuszy nazwał Gwiazdami Medycejskimi (Sidera Medicea).

Na trasie naszego rejsu znalazła się należąca do Francji wyspa Korsyka, a dokładniej położony na jej północno – zachodnim wybrzeżu port Calvi. Słynące z malowniczej plaży u podnóża masywu Monte Cinto (najwyższy szczyt Monte Padro 2390 m n.p.m.) miasteczko zamieszkuje niespełna 5 tys. osób, z których większość żyje z obsługi ruchu turystycznego.

Nad portem góruje usadowiona na granitowej skale masywna twierdza (wzniesiona w końcu XV w. przez Genueńczyków), którą wieńczą katedra św. Jana Chrzciciela (nieco zaniedbana) i dawny pałac gubernatorów z donżonem.

Po opuszczeniu Korsyki kapitan planował dopłynięcie do położonej na Morzu Tyrreńskim należącej do Włoch Elby (miejsca zesłania w latach 1814 - 1815 Napoleona Bonapartego, resztek jego Gwardii Cesarskiej oraz szwadronu polskich lansjerów), ale wzmagający się południowy wiatr i coraz większe fale kazały mu obrać kurs północny na port Santa Margherita znajdujący się u nasady Półwyspu Apenińskiego, czyli na północnozachodnim wybrzeżu Włoch.

Ryzyko płynięcia burtą do fali narażało nas na jeszcze większe szykany ze strony sił natury niż w drodze na Korsykę.
Toteż gnani południowym wiatrem szybko przecięliśmy Morze Liguryjskie. Zbliżając się wieczorem do wybrzeża, ominęliśmy słynne, opiewane w wielu piosenkach (także polskich) Portofino i stanęliśmy na kotwicy na redzie portu Santa Marhgerita Ligure.

Miasto (nieco ponad 10 tys. mieszkańców) jest perłą włoskiej riwiery, choć akurat dla nas skąpało się w deszczu, a jego wspinające się na skały wyżej położone osiedla skryły się w chmurach. Musieliśmy jednak zanurzyć się w nadmorską część miasta, w jego wąskie uliczki, skosztować rewelacyjnej kawy… Z kotwicowiska dotarliśmy tam na motorowych pontonach.

Nasza morska przygoda zakończyła się w Genui, skąd dosłownie z portowego pirsu zabrał nas na pokład i zawiózł do Torunia wynajęty autokar. Uczestnicy rejsu przepłynęli pod żaglami (30 godz.) i na silniku (37 godz. 20 min) dokładnie 259,4 mil morskich, czyli 498,39 km. W porcie i na kotwicy „Pogoria” stała 100 godz. i 40 min.

Zanim odjechaliśmy do Polski zdążyliśmy zwiedzić prawie 600-tysięczną Genuę. Miasto jest szóstym pod względem liczby ludności we Włoszech, a jego port jest największy w tym kraju pod względem przeładowywanego tonażu. Polaka może nieco zaskoczyć jego włoska nazwa – Genova, która kojarzy się bardziej ze szwajcarską Genewą (Genève). Nazwa wywodzi się z łaciny i oznacza „kolano”, bo też położone jest w najbardziej na północ wysuniętym punkcie wybrzeża Morza Liguryskiego i Zatoki Genueńskiej, gdzie brzeg wygina się na kształt kolana. Miasto dosłownie przyparte jest gór i wspina się nieco na ich stoki – Apeninu Liguryskiego i Alp Liguryjskich.

Kapitan Wilk przypomniał załogantom, że to prawdopodobnie w Genui w roku 1451 urodził się Krzysztof Kolumb. Jako dowódca wyprawy odkrył w roku 1492 dla cywilizacji europejskiej (konkretnie dla królestwa Kastylii i Leónu, które wkrótce zjednoczyło się Aragonią i utworzyło Koronę Hiszpańską) kontynent amerykański.

Równie dobrze Kolumb mógł przyjść na świat w jednej z kilku miejscowości leżących wówczas w granicach Republiki Genueńskiej; mogła to być także Korsyka (znajduje się tam domniemany dom wielkiego odkrywcy). Co by nie mówić – w Genui także można oglądać Dom Kolumba (Casa di Colombo), który jest XVII – wieczną rekonstrukcją budynku, w którym według tradycji mieszkał młody żeglarz. Jest też pomnik (kolumna) Kolumba. W genueńskim porcie (od strony Starego Miasta) cumuje na stałe galeon „Neptun” – replika żaglowca wykorzystana w słynnym filmie „Piraci” Romana Polańskiego.

- Nie wiem jak to jest, że na pokład „Pogorii” trafia wyjątkowa młodzież. Jak patrzę na was jako dojrzały człowiek, to jestem dużo spokojniejszy o przyszłość naszego kraju i w ogóle świata. Dlatego bardzo wam dziękuję i jak mówią Anglicy: keep going! (tak trzymać! - dop. autora) – pożegnał załogantów kapitan Wilk.

Wyraził też nadzieję, że niektórzy uczestnicy rejsu wkrótce zatęsknią za „Pogorią” i kiedyś wrócą na jej pokład. Nawet ci, dla których rejs okazał się bardzo emocjonujący.

W rozmowie z autorem artykułu Wojciech Wilk przyznał, że uwielbia pływać z młodzieżą. Ale akurat ta młoda załoga była niezwykle uzdolniona, co było widać podczas wacht i prac na pokładzie. Bardzo dobrze współpracowało mu się z tymi ludźmi. Dlatego rejs ocenił bardzo wysoko.