Odszedł Nauczyciel

     Urodził się we Lwowie w 1916 r. W Toruniu, który po utracie ukochanego Lwowa stał się dla uczonego drugim domem, zamieszkał w 1946 r., kiedy objął stanowisko starszego asystenta w Katedrze Teorii Literatury i Literatury Porównawczej na UMK. Przeszedł wszystkie szczeble kariery uniwersyteckiej. Doktoryzował się w 1948 r. rozprawą o twórczości Żeromskiego, w 1962 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1973 r. profesorem zwyczajnym. W latach 1956 - 1958 był prodziekanem Wydziału Humanistycznego, do 1968 r. kierownikiem Katedry Literatury Polskiej XX w. Kierował też Zakładem Historii Literatury Polskiej, a od r. 1980 do 1986 r. był dyrektorem Instytutu Filologii Polskiej.
     Przez wiele lat działał w Towarzystwie Naukowym w Toruniu, w Radzie Naukowej Instytutu Badań Literackich oraz w Komitecie Nauk o Literaturze PAN. Był też członkiem honorowym Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza oraz Towarzystwa im. Stefana Żeromskiego. W 1993 r. wstąpił do reaktywowanej Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie.
     W swoim dorobku miał ponad 200 rozpraw i esejów, m.in. studium "Żeromski i naturalizm", rozprawę "Twórczość literacka Stefana Grabińskiego (1887-1936)", wielokrotnie wznawianą monografię "Stefan Żeromski" oraz kompendium wiedzy o literaturze XX w. "Od czystej formy do literatury faktu". Napisał książkę o literaturze polskiej w latach 1918-1945.
     Był człowiekiem krytycznie nastawionym do rzeczywistości powojennej. Władze peerelowskie kilkakrotnie zabierały mu paszport, odmawiały prawa wyjazdu z kraju, cenzurowały teksty.
     Profesor zawsze podkreślał, ze jest przede wszystkim nauczycielem. Uwielbiał uczyć i czynił to w sposób mistrzowski z niezwykłą jasnością wywodu. Urzekał nie tylko wiedzą, ale także wspaniałą polszczyzną. Kochali go studenci, dla których był również niekłamanym autorytetem moralnym. Podczas Jego wykładów sale pękały w szwach, a wszystkie wydane przez niego książki szybko znikały z półek.
     Zmarł w sobotni wieczór, w wieku 89 lat.