Przez różowe okulary

- Nie mam czasu się starzeć - śmieje się 86-letnia Krystyna Szczygieł z Torunia, która pisze wiersze, występuje w teatrzyku i wcale nie zamierza przechodzić na życiową emeryturę. I nie jest w tym odosobniona.

- Kiedy pytają mnie, skąd mam w sobie tyle energii i gdzie można ją kupić, odpowiadam, że nigdzie, bo z tym albo się człowiek rodzi, albo nabywa - przyznaje pani Krystyna. - Chociaż życie nigdy mnie nie rozpieszczało, zawsze starałam się być optymistką. I tak mi zostało do dziś.

Dzień Babci, Dzień Dziadka [zdjęcia]

Pani Krysia należy do Centrum Aktywizacji Seniorów PKPS-WOAK w Toruniu. Pisze wiersze, występuje w Teatrzyku "Niebylejakim" i zajmuje się wnukami, a nawet prawnukami. A niemała to gromadka. Pani Krysia ma 13 wnucząt i 15 prawnucząt.

Jak przyznaje, nie ma czasu na nudę, ani tym bardziej na narzekanie. Potrafi sama sobie zorganizować czas.

- Moją dewizą jest: jutro będzie lepiej - mówi. - Staram się dostrzegać tylko pozytywy życia. Nuda i marudzenie mi nie grożą. Można powiedzieć, że wciąż patrzę na świat przez różowe okulary.

Szukamy "Babci na medal" i "Dziadka na medal" Znacie takich?

Gizela Czyż, także torunianka, powtarza, że człowiek inteligentny nigdy się nie nudzi. Nie zwolniła tempa, mimo że nie pracuje już zawodowo.

- Mnie po prostu tak zostało - śmieje się pani Gizela. - Mam taki temperament, że w ogóle nie zauważyłam, że przeszłam na emeryturę. Owszem, brakuje mi kontaktu z młodzieżą, bo przez lata byłam nauczycielką fizyki i chemii, ale dzięki emeryturze mam więcej czasu na swoje pasje.

A tych pani Gizela ma wiele.

- Gram w brydża, na żywo i przez internet z ludźmi z całego świata
Aż trudno uwierzyć, że Gizela Czyż skończyła 68 lat. Energii i pasji życiowej może pozazdrościć jej niejeden ?20-latek.
- Zawsze byłam aktywna i tak mi zostało- mówi pani Gizela. - Tym bardziej że potrafię robić wiele rzeczy jednocześnie. Jestem w stanie malować się i słuchać audiobooka. To przecież nic trudnego. Poza tym jestem typową sową, lubię nocny tryb życia. Jestem w stanie pracować do późna, a przed pójściem spać jeszcze poczytam książkę. Za to rano - wbrew nazwisku - za żadne skarby nie dam się wyciągnąć z łóżka.
[Szukamy "Babci na medal" i "Dziadka na medal" Znacie takich?](http://www.pomorska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20120120/BABCIA_DZIADEK01/547497124)

Dla pani Wandy Królikowskiej z Rypina emerytura nie była żadnym powodem do zwolnienia tempa. Jak mówi, znalazła receptę na szczęście, która jest bardzo prosta.

- Nie szukam w życiu sensu, to ja nadaję mu sens - wyjaśnia. - Mimo upływającego czasu, mam wciąż wielki apetyt na życie. Przede wszystkim ogromną satysfakcję daje mi praca na rzecz drugiego człowieka.

Dlatego też pani Wanda nie rozstała się ze swoim zawodem - choć na emeryturze, wciąż pracuje jako pielęgniarka.

- Oczywiście, nie w takim wymiarze czasowym jak wcześniej, ale dzięki temu nadal mam kontakt z pacjentami - przyznaje. - Jestem też ławnikiem.

Ale to nie koniec aktywności Wandy Królikowskiej. Nie tylko bierze udział w wielu kursach i projektach dla osób 50+, ale także sama je inicjuje. To także żywa wizytówka Uniwersytetu Każdego Wieku, która może się pochwalić, że jest wielkim autorytetem dla swojego wnuka.

- Kiedy strzeli bramkę, zaraz do mnie dzwoni - opowiada. - Dlaczego akurat do babci Wandy - pytają go rodzice. Bo tylko babcia się na tym zna!