To wspaniałe barokowe Drezno, miasto dwóch królów Polski [ZDJĘCIA]

Zobacz wideo: Tak wygląda nowy park iluminacji w bydgoskim Myślęcinku

Wspaniałe miasto nad Łabą jest już ostatnią naszą propozycją na ciekawą wycieczkę po leżącej za graniczną Nysą Łużycką Saksonii, królewskim zwieńczeniem cyklu reportaży turystycznych. Na miasto spojrzymy z galerii kościoła Marii Panny, przespacerujemy się po Starym Mieście, poznamy jego przeszłość.

Miasto zostało w dużej mierze z pietyzmem odbudowane w swym historycznym kształcie, choć wojenne rany są jeszcze tu i ówdzie widoczne. Tu i ówdzie zburzone zabytkowe budowle zastąpione zostały już w czasach NRD nowoczesnymi blokami mieszkalnymi lub urzędami. Nowoczesne budynki zastąpiły wyburzoną historyczną zabudowę, w tym kościół pw. św. Zofii. Jednak dzięki odbudowie Drezno zachowało miano „miasta baroku”, a nawet „Florencji Północy”. To duży ośrodek – cała aglomeracja liczy ok. 1 mln mieszkańców.

Pierwsza wzmianka o Dreźnie w zachowanych dokumentach pochodzi dopiero z 1206 roku, ale wiadomo, że osada istniała tu już we wczesnym średniowieczu, gdy ze wschodu przybyli Słowianie połabscy (Serbołużyczanie) i oni też nadali jej nazwę „Drežd’ane” (osada ludzi mieszkających w lesie – leśnych ludzi lub mieszkańców mokradeł). Była to jednak osada rybacka.

Nie wgłębiając się zanadto w zawiłe meandry historii, przypomnijmy tylko, że Drezno i okolice przechodziły w rąk do rąk - było serbołużyckie, niemieckie, polskie (za Chrobrego), czeskie i znów niemieckie.

Z dynastii Wettynów wywodziło się dwóch elekcyjnych królów Polski i jednocześnie elektorów saskich: August II Mocny (panował w latach 1697–1706 i 1709–1733) i jego syn August III Sas (lata panowania 1733–1763).

August II mógł włożyć koroną polską po przejściu z luteranizmu na katolicyzm. Koronowany został na Wawelu. Ten fakt zapoczątkował polsko - saską unię personalną, której roli dziś może nie doceniamy, ale ten związek widoczny jest w Dreźnie do dziś, a to za sprawą wspaniałych budowli rezydencjalnych i symboli władzy królewskiej – godeł Saksonii i Rzeczypospolitej Obojga Narodów (polskiego orła i litewskiej pogoni). August III Sas, jeszcze jako królewicz Fryderyk August II, przeszedł na katolicyzm w 1712 roku.

Sama zaś władza Sasów w Polsce do szczęśliwych nie należała, jako że kraj stał się polem rozgrywek politycznych, a potem militarnych pomiędzy europejskimi mocarstwami - Francją i Rosją - w której swój udział miała także polska magnateria. Rzeczpospolita słabła, co później zakończyło się jej upadkiem i rozbiorami.

To za panowania Augusta II Mocnego Drezno zaczęło jednak zyskiwać tak piękne oblicze i znaczenie kulturowe, jakie w jakimś stopniu utrzymuje się do dziś. Co prawda królów ani ich dworów już tu nie ma, nikt nie przyjmuje delegacji na najwyższym stopniu dyplomacji międzynarodowej i wiele ze skarbów tamtych czasów zmiotła okrutna wojna, ale i tak miasto robi ogromne wrażenie.

W 1719 roku w Dreźnie odbyły uroczystości weselne polskiego królewicza Fryderyka Augusta II (czyli przyszłego króla Augusta III Sasa) z Marią Józefą z dynastii Habsburgów, co annały opisały jako jedną z najwspanialszych barokowych imprez barokowej Europy.

Jako miasto królewskie Drezno zostało połączone traktami pocztowymi z Warszawą i leżącymi wcześniej na trasie Wrocławiem, Poznaniem i Toruniem.

Już za władzy Augusta II do Drezna przybyło wielu Polaków, katolików. Król nakazał założyć na potrzeby dworu, a potem całego miasta, cmentarz katolicki. Do roku 1870 spoczęło na nim ok. 150 znanych Polaków.

W latach 1739–1751 oblicze miasta wzbogaciło się o okazałą świątynię katolicką – Kościół Dworski (Hofkirche). Powstał z rozkazu Augusta II, który uznał, że będzie to rodzaj równowagi między stanowiącymi większość mieszkańców protestantami a napływowymi katolikami i dynastią rządzącą (w rodzinie królewskiej byli też protestanci). Jednak budowę ukończono już za władzy Augusta III. W kościele, dziś katedrze Świętej Trójcy, spoczywają król August III, ostatnia królowa Polski Maria Józefa oraz polscy królewicze i królewny. Złożono tu także serce Augusta II, którego ciało pochowano na Wawelu w Krakowie.