Piętnastolecie utworzenia Parku Krajobrazowego było tylko pretekstem, okazją do zachęcenia turystów, szczególnie młodych, do spojrzenia na przepiękną przyrodę, obcowania z nią, poznania historii terenów wyznaczonych dziś granicą Parku.
Pierwotnie północne tereny zamieszkałe były przez plemiona pruskie zwane Sasinami.
Większa część wchodziła w skład państwa polskiego. Na długo przed przybyciem Krzyżaków całość ziem należała do Księstwa mazowieckiego. W XIII. w. teren ten znalazł się pod panowaniem Krzyżaków, a Lidzbark pełnił rolę wójtostwa.
Dopiero po pokoju toruńskim ziemie wróciły do Polski, by w okresie rozbiorów dostać się pod panowanie Prus, a w części południowo-wschodniej pod panowanie Rosji. Do Polski całość ziem wróciła po I wojnie światowej.
Bogactwa Parku to m.in. rzeka Brynica, wielopostaciowe kompleksy leśne, kilkadziesiąt jezior, z których największe, najbardziej malowniczo położone, to Wielkie Leźno.
W granicach Parku utworzono sześć rezerwatów przyrody. Wędrowcy, zapuszczający się w leśne ostępy dotrą z pewnością do Szumnego Zdroju, Czarnego Bryńska, Kolonowa, Jaru Brynicy, na torfowisko Mszar Płociczno czy na Ostrowy nad Brynicą.
Jeżeli chcą posłuchać historii niezwykłych spotkają w Czarnym Bryńsku Mariana Szulca, dyrektora Górznieńsko-Lidzbarskiego Parku Krajobrazowego, który zna nieco mniej opowieści i legend, niż drzew w lesie, za to bardzo interesujących.
