Bukiecik z pająkami - komentuje Adam Willma

„Życie to jest teatr mówisz ciągle opowiadasz / Maski coraz inne coraz mylne się nakłada / Wszystko to zabawa wszystko to jest jedna gra / Przy otwartych i zamkniętych drzwiach” - pisał pół wieku temu Edward Stachura. Może i nie było to odkrywcze, bo kilkaset lat wcześniej wokół tych samych wniosków krążyły myśli Szekspira, a dwa tysiąclecia wcześniej – Arystofanesa. Ale jakże prawdziwe.

Jednym z moich ulubionych reżyserów teatralnych jest Joanna Scheuring-Wielgus, której nie mogło zabraknąć podczas toruńskiej zadymy rekolekcyjnej. Dla podkreślenia dramatyzmu, pani poseł postanowiła podczas konferencji prasowej oddać głos młodemu pokoleniu. W roli młodego pokolenia wystąpiło dziewczę z III klasy liceum, które ogłosiło, że na szczęście nie uczęszcza na religię i nie była na złowieszczych rekolekcjach z czarnymi gaciami. Zasypały ją jednak „dziesiątki wiadomości od przerażonych znajomych”, którzy mają 16-17 lat i nie są na takie straszne rzeczy gotowi.

I już bym nawet wierzył Kinga z klasy III, gdybym nie przejrzał sobie jej profilu w mediach społecznościowych. Tak się przypadkiem składa, że Kinga jest społeczną asystentką Joanny Scheuring-Wielgus i przedstawicielką lokalnej Młodej Lewicy ds. polityki historycznej i kulturowej (prawdziwa kuźnia kadr w tym I Liceum w Toruniu!), wielbicielką Jerzego Urbana, Róży Luksemburg oraz punktem pośrednictwa dla poszukujących możliwości przeprowadzenia aborcji. A sądząc po zainteresowaniach, którymi nasza uczennica chwali się w mediach społecznościowych - wiele straciła, że jej jednak na tych feralnych rekolekcjach nie było.

Myślę sobie czym nas następnym razem zaskoczy posłanka Scheuring-Wielgus, i ile masek trzyma jeszcze w garderobie.
A jakby ktoś nieopatrznie pomyślał, ze w żonglowanie maskami bawi tylko fan club Róży Luxemburg, to polecam przyjrzeć się uważnie tym wszystkim wartom honorowym przy pomnikach Jana Pawła II. Obok zwykłych ludzi, fotki strzela sobie cała galeria typków, którzy – mówiąc językiem III klasy liceum - „w encykliki nie potrafią”.

Z drugiej strony nic to nowego w przyrodzie, bo przecież jest tu i mucha, która udaje osę, ćma przebrana za suchy liść, gąsienica, która udaje żmiję i zabójczy pająk, którego nie da się odróżnić od kwiatów. Cóż, zanim pani Scheuring-Wielgus uraczy nas nową inscenizacją, niech zagra Stachura: „Ty - ty prawdziwej nie uronisz łzy / Ty najwyżej w górę wznosisz brwi / I niezaraźliwy wcale jest twój śmiech / Bo ty grasz!”.