Uzyskał tym samym wynik znacznie powyżej środowiska, które wystawiło go jako kandydata obywatelskiego, by w końcu z rozbrajającą szczerością przyznać, że jest „decyzją prezesa Kaczyńskiego”.
Po ogłoszeniu szacunków IPSOS (dla TVP/TVN/Polsat), które dawały zwycięstwo Rafałowi Trzaskowskiemu nie stracił animuszu i w przemówieniu ogłosił, że „w nocy zwyciężymy i ocalimy Polskę”.
Wyniki z wszystkich krajowych i zagranicznych komisji wyborczych wahały się wieczorem w jedną i drugą stronę (przypomniały mi się wybory z 2010 roku Komorowski-Kaczyński), by ostatecznie dać zwycięstwo Karolowi Nawrockiemu.
To bardzo trudna sytuacja dla obecnie rządzącej koalicji 15 października. Nawrocki w trakcie kampanii nie krył, że będzie raczej trudnym partnerem. Niektórzy komentatorzy polityczni mówią nawet, że będzie wersją turbo Andrzeja Dudy i weta prezydenckiego zacznie używać na co dzień. Może to oznaczać przyspieszone wybory parlamentarne albo przynajmniej rząd mniejszościowy.
Trudny czas przed nami wszystkimi.
Trzeba jakoś będzie scalić te dwie Polski, które poszły do wyborów z innymi wizjami naszej wspólnej przyszłości. Bo przekonać raczej się nie da. Zbyt wiele padło słów, zbyt wiele spraw wyszło na jaw. Nawrocki to w sumie wielka niewiadoma. Nie tylko dlatego, że nie ma politycznego doświadczenia, ale także dlatego, że nie wiemy, jakie jeszcze tajemnice skrywa jego życiorys i jak to, co już o nim wiemy wpłynie na pozycję międzynarodową Polski, której Pierwszy Obywatel ma niezbyt świetlaną przeszłość.
