Ochrona przedemerytalna

Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż cztery lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określa powszechny wiek emerytalny. Dla kobiet wynosi on 60 lat, a dla mężczyzn 65 lat. Osiągnięcie tego wieku uprawnia pracownika do nabycia prawa do tzw. normalnej emerytury.

W odniesieniu do niektórych grup pracowników obowiązuje niższy wiek emerytalny. Dotyczy to osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 roku oraz osób urodzonych przed 1 stycznia 1969 roku, które do 31 grudnia 2008 roku spełnią warunki wymagane do uzyskania emerytury. Do grupy tej należą m.in. pracownicy zatrudnieni w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Pracownicy posiadający 20-letni (kobiety) i 25-letni (mężczyźni) okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach, mogą przejść na emeryturę po osiągnięciu wieku 55 lat kobiety i 60 lat mężczyźni.

Zakaz wypowiadania umów o pracę pracownikowi w wieku przedemerytalnym dotyczy przede wszystkim wypowiadania umów zawartych na czas nieokreślony. Odnosi się on także do umów terminowych, które mogą być rozwiązane za wypowiedzeniem przed upływem czasu na jaki zostały zawarte.

Ponadto pracodawca nie może do pracownika znajdującego się w wieku przedemerytalnym zastosować wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy lub płacy. Oznacza to, że pracodawca nie może pracownikowi, któremu brakuje np. dwa lata do emerytury, obniżyć wysokość wynagrodzenia.

Ograniczenie nie dotyczy innych sposobów rozwiązania umowy o pracę. Wobec tego możliwe jest rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem w wieku przedemerytalnym za porozumieniem stron lub bez wypowiedzenia z przyczyn zawinionych (art. 52 kodeksu pracy) lub niezawinionych przez pracownika (art. 53 k.p. - długotrwała choroba).

Zakazu wynikającego z art. 39 kodeksu pracy nie stosuje się w razie uzyskania przez pracownika prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Ponadto art. 39 nie znajduje zastosowania do pracownika, który po uzyskaniu prawa do emerytury kontynuuje nadal zatrudnienie.