Polacy dobrzy i lepsi - bieżącą sytuacje komentuje Adam Willma

Taki czarno-biały język nam zapanował. Ale nie zamierzam wchodzić w polemiki co do faktów, bo zapomniałem już kiedy ostatnio się zdarzyło, aby ktoś kogoś w dyskusji przekonał.

Co innego mnie interesuje. Znam wiele osób (a niektóre z nich to osoby mi bliskie), które bardzo przejmują się apokalipsami, spadającymi ostatnimi czasy na Polskę, Europę i świat. Czują się one zobowiązane, aby swój kamyczek do naprawy świata dorzucić. A to zapalić w domu zieloną żarówkę (gdyby do drzwi zapukali uchodźcy), a to wyjść na demonstrację, a to podpisać petycję, a nawet dorzucić parę groszy w słusznym celu.

Absolutnie wierzę w ich dobre intencje. Zastanawiam się tylko co by było, gdyby wytrzepać ten aktywizm i wydobyć z niego poświęcenie realne, uwierające kamykiem w bucie. Takie, które przekłada się na na konkretne liczby.

Pojawia się tu i ówdzie argument, że nie możemy pomóc w Iraku, ale możemy nieść pomoc w zabłąkanym na Podlasiu. Problem w tym, że zarówno w Iraku, jak w Erytrei czy w Bangladeszu możemy pomagać każdego dnia i to bardzo skutecznie. Ta Pomoc ma przełożenie na konkretnych ludzi i twarz konkretnych dzieci. Pracują nad nią tysiące organizacji - osoby z referencjami i doświadczeniem - na przykład w 4,5-milionowym Libanie, który przyjął 1,5 miliona uchodźców. Podejdźmy więc do sprawy poważnie i zadeklarujmy pomoc w utrzymaniu połowy z nich. Niewyobrażalne? Wręcz przeciwnie. Wystarczy zrezygnować z bonusu podręcznikowego, dodatkowych świadczeń dla emerytów, 500+, dopłat do żłobków, a jak nie wystarczy - skasować kilka drogowych projektów. I damy radę! Jeszcze Polska! Podobnie z brudna energią. W diabły z Turowem! Przecież sobie poradzimy. Wykasować najbardziej energochłonne branże (cement, papier, huty), zabronić klimatyzacji, zaciemnić miasta, zmieniać telefon co 5 lat, a samochód – co 15. No i zapomnieć o egzotycznych wakacjach i frykasach z końca świata. Da się! To jak, idziemy w to? Liban nam tego nigdy nie zapomni.
No, dobra, żartowałem!