Baby z wozu wyborczego

Ściślej mówiąc, diabeł chce, żebyśmy uwierzyli w siłę porzekadła. Mamy więc czołówkę złożoną z kobiet. Jest pani premier, jest przyszła pani premier i jest przyszła szefowa opozycji. Tak bardzo sfeminizowanego przywództwa jeszcze nie mieliśmy. Brakuje tylko baby ludowej i będzie prawdziwa “Seksmisja”.

A teraz rozbierzmy tę bajkę na części. Pierwsza zniknie Ewa Kopacz. Po wyborach, które dla Platformy okażą się zapewne „pożegnaniem z bronią” pani premiera będzie musiała usunąć się na boczny tor, na którym już dyszy i dmucha parowóz „Schetyna”.

Misja Beaty Szydło będzie dłuższa. Prawdopodobnie przypadnie jej w udziale funkcja zderzaka - wprowadzanie najtrudniejszych reform, na które przeznaczone są zwykle pierwsze dwa lata kadencji. To misja kamikadze, o czym koledzy z PiS doskonale wiedzą. Idę o zakład, że Beata Szydło nie doczeka do końca kadencji na fotelu premiera.

Barbara Nowacka spadła lewicy z nieba. Elokwentna, spokojna, dobrze sprzedająca się w mediach. Jej problem polega na tym, że w gronie tych trzech pań umocowana jest najsłabiej. Funkcja szefowej koalicyjnego komitetu wyborczego to niewiele więcej niż kwiatek przy kożuchu. W tej koalicji realną siłą pozostaje nadal jedynie partia Leszka Millera. Bo przecież nie kanapowe ugrupowania, ani wypalony całkowicie Ruch Palikota (z którego większość dotychczasowych posłów dała już nogę, przeważnie do bliskiego im z jakichś przyczyn PSL).

Miller jest lisem, który „mężnym sercem w kształtnej piersi” potrafi doskonale żonglować. Nowacka jest mu potrzebna na chwilę, jako odskocznia od znienawidzonej gęby Palikota. Tym zabawniej słucha się zapewnień Nowackiej. Niemal we wszystkich patologiach, które chce zwalczać, palce maczał Leszek Miller i jego baronowie. Cóż, diabeł posłał, ale naiwności nie odebrał.