Kredowe klify Rugii zachwycają o każdej porze roku. Podziwiali je bydgoscy turyści [zdjęcia]

Rugia (Niemcy nazywają ją Rügen) to wyspa w południowo- zachodniej części Bałtyku, największa w Niemczech (926 km kwadratowych). W dialekcie rugijskim mówi się o niej Rȯjana lub Rāna, zaś w polskiej literaturze historycznej pisano całkiem podobnie - Roja, Ruja, Rujana.

Polskie wpływy sięgające Rugii mają bardzo dawne korzenie – oto w roku 1130 w ostatnim etapie wypraw mającej na celu opanowanie całego Pomorza – na wyspie wylądowały wojska księcia Bolesława III Krzywoustego. Piastowskich wojów posiłkowała flota sojusznika - duńskiego księcia i jednocześnie króla Szwecji Magnusa Silnego, którego żona została córka piastowskiego władcy – Ryksa.

Wyspa należała wtedy do słowiańskiego plemienia Ranów, które bez walki uznało zwierzchnictwo Krzywoustego.
Polska władza nie trwała zbyt długo, bowiem po śmierci Magnusa (w 1134 r.) Krzywousty nie miał już wsparcia ze strony Skandynawów. Jeszcze w roku 1135 cesarz rzymski Lotar III uznał piastowskie prawa do Pomorza, choć za cenę 6 tys. grzywien srebra jako trybut z tych ziem i poddanie wasalne Pomorza, ale pozycja Krzywoustego na Rugii słabła.

Ostatecznie w roku 1160 duński król Waldemar I Wielki wsparty autorytetem i siłą Absalona - biskupa i jednocześnie polityka – wylądowali na wyspie i w 8 lat podbili ją siłą. Opór stawiały już nie wojska piastowskie, ale miejscowe – rugijskie i załogi grodów obronnych.

Ranowie złożyli nowym panom hołd lenny, co zapoczątkowało utworzenie podporządkowanego Danii księstwa rugijskiego (rańskiego) pod rządami miejscowej dynastii. Duńczycy przyspieszyli też proces chrystianizacji wyspy znanej wcześniej z silnego ośrodka pogańskiego w Arkonie. Pod koniec XII wieku na Rugię zaczęło napływać coraz więcej osadników z krajów niemieckich i ludy słowiańskie znalazły się w zdecydowanym odwrocie.

Zapiski mówią, że ostatnia kobieta mówiąca językiem Ranów zmarła w roku 1404, ale uważa się, że w niektórych wsiach ten słowiański język używany był jeszcze do XVI lub XVII wieku.

W późniejszych czasach Rugia znajdowała się pod rządami władców pomorskich, Szwecji (tzw. Pomorze Szwedzkie) i na przemian Danii oraz Francji, aż wreszcie w roku 1815 – jak zdecydowano na kongresie wiedeńskim - przypadła Królestwu Prus. Potem, niejako z automatu, bo w roku 1871 nastąpiło zjednoczenie państw niemieckich, Rugia stała się częścią Cesarstwa Niemieckiego. Po I wojnie światowej wyspa znalazła się oczywiście w granicach Republiki Weimarskiej, potem III Rzeszy Niemieckiej, a po II wojnie (dokładniej od 1949 r.) Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W roku 1990 nastąpiło zjednoczenie Niemiec i przyłączenie NRD do RFN.

Dziś Rugia leży w kraju związkowym Meklemburgia-Pomorze Przednie. To region o charakterze wypoczynkowym i uzdrowiskowym, coraz chętniej (ze względu na bliskość Świnoujścia i Szczecina) odwiedzany przez Polaków. Także polscy kajakarze (w tym bydgoscy) kilkakrotnie opłynęli największą niemiecką wyspę.

Szczególnie atrakcyjny z przyrodniczego i turystycznego punktu widzenia jest znajdujący się na północ od Sassnitz (pol. Sośnica) półwysep Jasmund. Słynie z kredowych, opadających pionowo do morza klifów i głównie dlatego utworzono tu Park Narodowy Jasmund. Nad urwiskami rosną zachwycające lasy budkowe. Erozja gleby odsłania ich fantastycznie splątane korzenie.

Właśnie ten rejon odwiedzili ostatnio bydgoscy turyści pod przewodnictwem Jerzego Bitnera.