Na gorąco

     Nie ma u nas wysokiej wody, miejmy nadzieję, że tym razem jej nie będzie, natura nam daruje. Ale powódź zalewa Czechy, tonie Saksonia, może niedługo przyjdzie kolej na Meklemburgię. To nie jest dobre lato dla naszych sąsiadów. My mamy już takie za sobą, to w 1997 roku, kiedy pod wodą stały miasta śląskie, a Odra, Wisła i różne - nikomu dotąd nieznane - rzeczki niosły zniszczenie i śmierć. Wtedy nie byliśmy sami - pomagało nam wielu i na wiele sposobów: z zagranicy szły transporty koców, namiotów, żywności, odzieży, na naszych wałach przeciwpowodziowych worki układali strażacy niemieccy, czescy, ukraińscy.
     Wielu z nas zna Czechy, Złotą Pragę. Wchodziliśmy do sklepików Malej Strany, patrzyliśmy z Mostu Karola na Wełtawę, podziwialiśmy sklepienie hradczańskiej katedry świętego Wita. Dziś, gdy Wełtawa weszła na praską Starówkę, kiedy kilkadziesiąt tysięcy prażan zostawiło wodzie swoje domy i wszystko co mieli, czeska stolica potrzebuje nas - nie jako turystów zostawiających tam swoje korony, ale naszej pomocy: materialnej i ludzkiej - naszych strażaków, ratowników, lekarstw, sprzętu. Tak jak potrzebują tego wszystkiego saksońskie miasta.
     Mam nadzieję, że jej się doczekają, a decyzje zapadną szybciej niż woda opadnie. Rzecz nie w spłacaniu długów, choć dobrze jest je regulować. Rzecz w nieodświętnej ludzkiej solidarności. Teraz przeszedł jej czas. Akurat w sierpniu.