Tego samego dnia powołano w Stanach kilkanaście tysięcy rezerwistów. 30 tysięcy żołnierzy jest właśnie w drodze do Zatoki Perskiej; pod koniec lutego będzie tam 150 tysięcy Amerykanów i 30 tysięcy Brytyjczyków. To dość aby rozpocząć wojnę z Irakiem i - prawdopodobnie - dość aby ją wygrać.
Nie wiem skąd u Colina Powella tyle nadziei.
Ta wojna będzie, chyba że wydarzy się cud, ale liczba cudów w historii ludzkości jest ściśle limitowana, więc szansa na to prawie żadna. Ta wojna wybuchnie, dlatego nie ma już sensu dociekanie, kto ostatecznie na nią pójdzie, czy Irak coś ukrywa czy też nie i czy inspektorzy znajdą coś więcej niż puste głowice czy też wrócą z pustymi rękoma. Ta wojna jest przesądzona; zbyt dużo pieniędzy wydano na przygotowania, żeby nagle odtrąbić powrót do koszar.
I tylko dwa pytania pozostają bez odpowiedzi: kiedy wystrzelone zostaną pierwsze rakiety? I: co potem?
To pierwsze jest mniej istotne i prostsze - w marcu, najpóźniej w kwietniu, kiedy z Iraku wyjadą ostatni inspektorzy ONZ. Na drugie nie potrafi dziś odpowiedzieć nikt. Wiemy, że to nie będzie lokalny konflikt gdzieś na obrzeżach cywilizowanego świata, że - tak naprawdę - zamieni się w starcie demokracji zachodnich ze światem islamu, możemy przypuszczać, że zginie wielu. To zbyt mało, żeby opisać świat po tej wojnie.
Na gorąco
Jan Raszeja
Amerykański sekretarz stanu powiedział - już po swoim wystąpieniu przed Radą Bezpieczeństwa - że cały czas ma nadzieje na uniknięcie wojny.
