Ile zależy dziś od mądrej i odpowiedzialnej polityki zagranicznej Polski, tłumaczyć nikomu nie trzeba. Jeszcze w tym roku premiera Donalda Tuska czekają wizyty w: Brukseli, Rzymie, Watykanie, Londynie, Berlinie, Paryżu, Waszyngtonie. Do Kijowa natomiast poleci prezydent Lech Kaczyński. To tylko tegoroczny kalendarz.
Ale w oczach opinii publicznej przygotowania do nich polegają głównie na tym, czy premier lub minister spraw zagranicznych powinni przeprosić prezydenta, za co i kiedy. Urażoną dumę Lecha Kaczyńskiego i niepotrzebny upór Donalda Tuska podkręcają jeszcze kanceliści z ich gabinetów. Wczoraj np. pojawił się problem, czy aby opóźnienie lotu prezydenta na Słowację nie było celowo spowodowane przez premiera, który wcześniej poleciał rządowym samolotem na Śląsk.
To już przestaje być zabawne, o ile kiedykolwiek było. Ktoś musi pierwszy powiedzieć "dość!" i - nawet dla świętego spokoju - przeprosić. Tym kimś powinien być mimo wszystko premier Donald Tusk. Niechże wykaże na początek dostatecznie dużo dobrej woli, by zakończyć te groteskowe podchody, które mogą przekształcić się w jeszcze bardziej groteskową wojenkę. W polityce zagranicznej jest tyle do zrobienia, że nie warto marnować czasu na takie bzdury.
Prawie 200 lat temu, przed Kongresem Wiedeńskim, aby uniknąć sporów i obrażania się, ustalono tzw. zasady pierwszeństwa uczestników. Nazywa się to protokołem dyplomatycznym, który precyzyjnie określa zasady dyplomatycznego savoir-vivre' u. Zgodnie z nim prezydent, nawet jeśli pełni tylko funkcję ceremonialną, jest jednak głową państwa.
