Na gorąco

     Zaledwie dwa dni igrzysk, a ile się już wydarzyło! Pierwszy wielki, wręcz heroiczny, pojedynek: Stefanii Belmondo z Larisą Łazutiną w biegu na 15 km. I pierwsza sensacja: zejście z trasy Pera Elofssona - wielkiego faworyta biegu na 30 km panów. A kiedy on "pękał", rozgrywał się pierwszy dramat tych igrzysk: na końcu stawki trzymał się jeszcze... 43-letni profesor uniwersytetu w Filadelfii. Prawdziwy amator, Tajlandczyk mieszkający w USA, został zaproszony przez MKOl nie tyle do walki o medale, co dla coubertinowskiej idei zmagań z własnymi słabościami. Wystartował, walczył i... przegrał. Z samym sobą.
     Był i pierwszy w Salt Lake City - na mecie tegoż biegu - znak nowych, już nie tych coubertinowskich czasów: złoty medal dla Niemca w barwach... Hiszpanii i brąz Rosjanina... dla Austrii. Dziwny jest ten świat: już bez granic, ale już i bez sentymentów.
     I były pierwsze wielkie wyniki, te oczekiwane na każdych igrzyskach: fantastyczny rekord świata w biegu łyżwiarzy nie starcza Amerykaninowi do złota, bo pewien latający Holender bije i ten rekord. Pierwszy raz na tych igrzyskach padły słowa o przekraczaniu granic ludzkich możliwości. Nie ostatni pewnie...
     I pierwsze występy Polaków. Najpierw występ Wałęsy. Brawo! Chciało się krzyknąć do telewizora: brawo Lechu! A dziś pisać godzi się z szacunkiem: brawo, panie prezydencie!
     Można Wałęsę lubić, albo i nie. Można w kółko wykpiwać nadęty ton i nieporadny język jego wypowiedzi, albo do tego przywyknąć. Ale jakież to wszystko ma znaczenie, gdy Polak - właśnie nasz Lechu - w centrum uwagi całego świata niesie olimpijską flagę wraz z legendarnym astronautą Johnem Glennem, z Cathy Freeman, ze Stevenem Spielbergiem, z Desmontem Tutu?!... Na co dzień wcale nie będąc entuzjastą Wałęsy, tej nocy byłem dumny, że jestem jego rodakiem.
     Tak jak z Małysza. Nie tylko dziewczyny lubią brąz. Ja też, zwłaszcza po trzydziestu latach od złota...