Powiedziałabym, że ministerstwo chce nie tyle zmienić, ile zbudować system pomocy rodzinie.
Już dziś do rodzin i dzieci wypływa z budżetu bardzo duży strumień pieniędzy, kilka miliardów złotych. Po czym natychmiast rozmieniają się na setki tysięcy drobnych kwot, nikomu tak naprawdę nie pomagają i nic nie załatwiają. Do jednego zasiłku uprawnia taki dochód, do drugiego inny. Raz posłowie wrzucą jakieś dodatkowe pieniądze na wyprawkę dopiero na trzecie i następne dziecko, innym razem na wszystkie, pod warunkiem że rodzina biedna. Raz dziecko je obiady w szkole, raz nie, bo nie ma kto ich opłacić. Jednego roku dostanie na bilet miesięczny albo internat, drugiego już nie. - Nie mamy środków - rozkłada ręce opieka.
Bo to, co mamy dziś, to nie jest żaden system. Kto cwańszy i sprytniejszy wyssie z niego więcej, kto mniej zaradny - nie dostanie nic.
Na razie znamy bardzo wstępne założenia przygotowywanych zmian i trudno prorokować, co się z nich urodzi. Można jednak już spytać, co się stanie ze składką ubezpieczeniową, opłacaną rodzicom niepełnosprawnych dzieci? Czy zasiłek alimentacyjny to dobre wyjście, zamiast skuteczniejszego ściągania alimentów? Pomoc, jeśli ma być skuteczna, powinna być też lepiej adresowana.
Jeśli zatem system oznaczać będzie skupienie w jednym miejscu całej pomocy przyznawanej rodzinie, a przy okazji nie ograniczy się tylko do pieniędzy, to spora działka polityki społecznej ma szansę być uporządkowana. Pod warunkiem, że nie zaczną się ideologiczne i polityczne targi, wdzięczenie rozmaitych polityków do wyborców, a podstawowy zasiłek rodzinny będzie naprawdę zasileniem domowego budżetu.
Zmiany mają być wprowadzane stopniowo, przez kilka lat, tak jak pozwoli budżet. Bo na tych zmianach nie ma on zaoszczędzić.
Nożyce w Ministerstwie Finansów jeszcze się w tej sprawie nie odezwały.
