Polska C

Oszalała kobieta. Wygodne mieszkanko w bloku, blisko do przystanku, supermarketu, parking pod domem. Dla młodej duchem emerytki jak znalazł.

- Ale dlaczego na dziki wschód, Tereska?
- Bo rodzina, ale przede wszystkim dlatego, że tam się lepiej mieszka.

Umilkłem grzecznie, ale swoje wiedziałem. W końcu ćwierć wieku temu, z licealną wycieczką przemknęliśmy przez ten Wschód autosanem. Swoje widzieliśmy. Owszem - kilka odrapanych perełek, ale wokół trochę lepsza Białoruś. Później jeszcze kilka służbowych wypadów - niby coś ruszyło, ale nadal Polska C.

Trudno, w końcu Tereska to dorosła dziewczyna.

Tak mi jednak utkwił w głowie ten wybór Tereski, że na tegoroczne wakacje zaplanowaliśmy rajd po ścianie wschodniej.

Właśnie wróciliśmy. Przy pierwszym spotkaniu z Tereską, gdybym miał kapelusz, ściągnąłbym go ze wstydem. Polska wschodnia jest dla mnie odkryciem dwudziestolecia: piękne Suwałki, które były ongi symbolem zad...pia, Białystok bez cienia kompleksów, pulsujące od turystów Sejny, Hajnówka, Supraśl, wygodny i nowoczesny Rzeszów i samograje Zamość i Sandomierz.

W biurach informacji turystycznej kilogramy papierów ze świadectwami ludzkiej zaradności i pomysłowości.

W kontaktach z ludźmi uderzyło mnie jedno rzadko spotykany w Polsce poziom identyfikacji z regionem. Szacunek dla tradycji, krajobrazu. I duma. W rząd starych drewnianych domów wpisują się nowe - też drewniane, z dwuspadowym dachem, może większe, wygodniejsze, ale bez historycznej amnezji, która ogarnęła Łódzkie czy Mazowieckie.

Tak, tak - wiem, że trawa u sąsiadów zawsze bardziej zielona. Wiem, że również w podcieniach Zamościa i pod podlaską strzechą czai się polskie piekiełko. Wiem, że według danych statystycznych jedziemy z grubsza na tym samym wózku (choć lektura danych GUS może wielu zaskoczyć). Ale dziękuje Teresce, że dzięki niej Polska przestała być dla nas szlakiem z północy na południe.

Polecam wszystkim, zwłaszcza tym, którzy tkwią w iluzji życia w "lepszej" Polsce.