Na gorąco

     W wyborach większościowych wyłania się zwycięzcę zwykle w dwojaki sposób. Jest to po pierwsze zasada: wygrywa ten, kto pierwszy przybywa na metę. Wystarczy jeden głos więcej od innych i ma się mandat. Tak jest np. w Wielkiej Brytanii. Po drugie: jeśli nikt nie uzyskał ponad połowy ważnych głosów, to dwóch najlepszych przechodzi do drugiej tury. Tak jest przy polskich wyborach prezydenckich, czy w uproszczeniu przy wyborze posłów we Francji.
     Tymczasem w natłoku różnych wariantów wyborów wójtów można się pogubić. SLD najpierw chciała bezpośrednich wyborów. Jednakże w ciągu kilku miesięcy poparcie wyborcze spadło jej o około 10%, a wiele wskazuje, że jesienią będzie jeszcze mniejsze. Wymyślono zatem, że to rada wybierze wójta spośród tych, którzy uzyskali najmniej 15% głosów. Tyle prawie każdy kandydat SLD powinien dostać. Po co zatem organizować wybory bezpośrednie?
     Gdy ten sprytny sposób na zdobywanie władzy przez SLD spotkał się z ostrą krytyką, to pojawiły się nowe pomysły. UP proponuje, by za wybranego uznać tego kandydata, który dostanie najwięcej, o ile jednak frekwencja będzie większa niż 30%. Z kolei komisje sejmowe chcą, by wybranym był ten, kto dostanie większość lub więcej głosów niż razem wzięci dwaj kolejni kandydaci. Czyżby aż tak wielka była wiara w rozbicie prawicy?
     Przeciwko propozycjom SLD i UP są wszystkie inne kluby. Czy rządzącej koalicji starczy odwagi, rozsądku i zdolności poświęcenia partyjnych interesów, by przestać wydziwiać i pójść śladami znanych już rozwiązań? Czas pokaże ....