Na gorąco

     Prezydent nie miał wyjścia - musiał skierować ustawę o abolicji podatkowej i deklaracjach majątkowych do Trybunału Konstytucyjnego. Gdyby tego nie zrobił, to uczyniłaby to opozycja. Nie dosyć, że to ona zbierałaby punkty za przejaw troski o prawo w państwie i prawa dla obywateli, to jeszcze po kilku miesiącach okazałoby się, że ustawa ta jest nieważna.
     Resort finansów nie przedstawił Trybunałowi przekonywujących argumentów, a część z nich była bałamutna. Zarówno abolicja podatkowa, jak i jednokrotna deklaracja majątkowa w żaden sposób nie są środkami umożliwiającymi nieuchronne opodatkowanie dochodów pochodzących z nieujawnionych źródeł. Zastrzeżenia prezydenta nie dotyczyły idei abolicji dla przestępstw podatkowych, a więc dobrowolnego ujawnienia się sprawców oraz wniesienia czegoś w rodzaju opłaty przepraszającej. Nie kwestionuje się też potrzeby składania deklaracji majątkowych. W wielu krajach informacje o przyroście majątku składane są w deklaracji podatkowej. Proste, łatwe do sprawdzenia i trudne do zatajenia.
     Niekonstytucyjność ustawy jest wynikiem popełnienia wielu błędów w trakcie pisania, a następnie uchwalania ustawy. Zrobiono wszystko, żeby miliony ludzi poczuło się zaniepokojonych np. o pamiątki sprzed wojny, a inni śmiali się w kułak nad tak naiwnymi (i nieskutecznymi) próbami wyciągania pieniędzy dla budżetu od przestępców.
     Państwo nie ma co liczyć na kolejne setki milionów złotych już wcześniej zapisane w budżecie. Nie jest to wina jednak ani Trybunału Konstytucyjnego, ani prezydenta. Po prostu, najlepszy podobno w tym rządzie fachowiec może umie biegać, ale nie umie przewidywać skutków tego co robi. Nie jest to cecha ludzi dojrzałych.