Czas jest taki, że - chcąc, nie chcąc - nabiera się dystansu do lokalnych sensacji. Inaczej odbiera się informacje, że: powiedział, zeznał, zasugerował, dał do zrozumienia, oświadczył. Prezydent, premier, ktoś ważny przewodniczący czemuś ważnemu, poseł Rokita, pani minister - cała ta aktorska trupa produkująca się na Narodowej Scenie Rzeczypospolitej w smętnej obyczajowo-politycznej farsie napisanej przez jakiegoś schizofrenicznego grafomana. Widzowie już dawno wyszli, albo drzemią, a ci nadal wykrzykują swoje kwestie przekonani, że to wokół nich świat się kręci.
Nieprawda.
Dziś, wszystko co najważniejsze, dzieje się bardzo daleko od stołecznej gminy, daleko od Wielkiego Pałacu na Krakowskim Przedmieściu, od Pałacu Mniejszego w Ujazdowskich Alejach i - nomen-omen - ulicy Wiejskiej. Dzieje się na przedpolach bombardowanego Bagdadu, przeprawie przez Tygrys, polach naftowych Kirkuku. To tam właśnie powstaje historia, którą niedługo będą wkuwały dzieci w szkole, tam powstaje nasza - wcale nie tylko amerykańska czy iracka, ale i nasza - przyszłość. Piszą ją żołnierze 3 Dywizji Marines i fedaini Husajna, generałowie, porucznicy, kaprale.
Jest dla nas życiową sprawą co im z tego wyjdzie.
Na gorąco
Jan Raszeja
W czoraj Juliusz Braun zrezygnował z przewodniczenia Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji. Nie wiem, być może gdyby zrobił tak przed tygodniem, byłbym poruszony. W końcu i człowiek znany, i funkcja nie byle jaka. A teraz w ogóle mnie to nie obeszło.
