Amerykanie i Brytyjczycy mają za sobą także kilka miast, których dotąd nie potrafili zdobyć (w tym trzykrotnie mniejszej od Bagdadu Basry) i bardzo już długie linie zaopatrzenia zagrożone przez iracką partyzantkę.
Przed nimi zaś: kilka tygodni walk ulicznej o 7-milionowe miasto bronione przez zawodowych żołnierzy Gwardii Republikańskiej, sfanatyzowanych fedainów i całkowicie oddanych swojemu prezydentowi członków partii Baas. Tym groźniejszym, że nie mającym już odwrotu. Bez względu jednak na to jak długo potrwa bitwa o Bagdad, to jej wynik jest przesądzony (tak jak przesądzony był wynik tej wojny - na długo przed jej początkiem): miasto zostanie zdobyte, bo siły są nierówne.
Można jeszcze być pewnym, że zginie wielu Amerykanów i bardzo wielu Irakijczyków; w miejskiej walce inteligentne rakiety musza ustąpić miejsca znacznie mniej pojętnym pistoletom maszynowym.
A potem? Potem jest już tylko wielka czarna dziura, a w niej: lata faktycznej okupacji przysłoniętej fasadą jakiegoś marionetkowego rządu, kolejny Afganistan, może Wietnam, miliardy dolarów na odbudowę tego co już zostało zniszczone, albo niedługo zostanie zamienione w gruz i popiół.
I urośnie mur pomiędzy Zachodem, który poszedł na krucjatę w imię wolności, a tymi który przeżyli wyzwolenie.
Na gorąco
Jan Raszeja
W dwa tygodnie po wybuchu wojny wojska koalicji stoją u bram Bagdadu. Za sobą mają kilkaset kilometrów marszu przez pustynię, sforsowanie dwóch wielkich rzek - a wszystko to kosztem stosunkowo niewielkich strat.
