Oda do dyrektora Rafała Pietrucienia - komentuje Adam Willma

Rafał Pietrucień jest szefem departamentu funduszy europejskich w Urzędzie Marszałkowskim. I żeby nie było – nie mam panu Pietrucieniowi absolutnie nic do zarzucenia. Wierzę, że jest to człek zacny, wielce kompetentny i życzliwy światu. Ja tylko próbuję sobie wyobrazić, jakie to musi być fajne uczucie, gdy wolno ci powiedzieć cokolwiek, a nikt nie ośmieli się nawet unieść brwi w powątpiewaniu. To trochę jak posada egipskiego kapłana.

Przyglądałem się ostatnio sesji Sejmiku Wojewódzkiego i od tej pory wszystkim polecam wspiąć się na te Himalaje regionalnej władzy (dają to onlajn zupełnie gratis, więc się nie zastanawiajcie). Nie macie pojęcia ile krwi są w stanie upuścić radni, ile emocji z siebie wylać dla sprawy jakiejś filii biblioteki. Ile pytań, ile kontrowersji, ile pretekstów do przemyśleń.

Ale oto wychodzi ON, dyrektor Pietrucień, w otoczeniu niewidzialnej aureoli. Sala milknie pokornie, radni kurczą się w krzesłach, żeby nikt ich nie wywołał do tablicy. Wnet rozbłyska zorza pałerpointa i dyrektor rozpoczyna sprawozdanie ze „stanu wdrażania i kontraktacji w zakresie obszarów strategicznej interwencji, obszarów rozwoju społeczno-gospodarczego oraz zintegrowanych inwestycji terytorialnych”.

Zaczyna się intelektualna orgia: stan wdrażania ZIT na tle OSI/ORSG oraz RPO WK-P. Dalej - procent wykonania EFRR + EFS w strategiach obszarowych ORSG , a na deser - poziom kontraktacji OSI i ORSG z podziałami na obszary tematyczne (EFS). Magia w czystej postaci. Aż w końcu pałerpointowy kaganek gaśnie, a lud prosty pozostaje skąpany w mroku.

Są jakieś pytania do dyrektora Pietrucienia? - przerywa ciszę prowadząca obrady. Ale pytań być nie może. Wszak pytać o „ZIT na tle OSI/ORSG” to jakby zmagać się z teorią strun w 10-wymiarowej przestrzeni. Jakże pięknie jest żyć w tak tajemniczym i niezrozumiałym świecie ze świadomością, że są między nami rycerze, którzy nie klękają przed słupkami i wykresami.

I w sumie może dobrze, że nie jestem dyrektorem Pietrucieniem, bo za bardzo by mnie kusiło, żeby sypać liczbami z czapy i wymyślać skróty na poczekaniu.