Szóstka na świadectwie wcale nie gwarantuje sukcesu w przyszłości. A czasem wręcz przeciwnie (komentuje Adam Willma)

I jak tam, drodzy rodzice? Zerknęliście już do elektronicznych dzienników? Bo stopnie wystawione, lada moment rozdanie świadectw, dzieciaki już myślami na wakacjach.

Mnie z upalnego uśpienia wykurzyła córka, a ściślej złowieszcze hasło “matematyka” w rubryce “oceny wystawione”. OK, znaj dobre serce ojca, kochana córeczko, pominę szczegóły.

Może ze względu na te szkolne traumy, wzięło mnie ostatnio na podróże sentymentalne - przy pomocy różnych internetowych wynalazków, zacząłem śledzić losy kolegów i koleżanek z podstawówki. Wyprowadziłem się z osiedla tuż po rozdaniu świadectw, więc kontakt w większością szybko się urwał.

Najpierw gugluję Krzysia (imiona, z dyskrecji zmieniam), kolegę ze szkolnej ławy, którego rodzice pchnęli do jakiejś zawodowej szkoły. I szczęka mi opada, po znajduję go w zarządzie wielkiego międzynarodowego portu i na pięknych afrykańskich plażach.

Później Hubert, którego - gdy zamknę oczy widzę z aparatem smiena, w towarzystwie jednookiego kundelka. Mama wyekspediowała go gdzieś na drugi koniec Polski do technikum. Jest Hubciu! Dziś bez tej gęstej czupryny - poważny, światowy pan, kompozytor i artysta pełną gębą.

Sławcio pozostał w pamięci jako niewyrośnięte popychadło. Dziś - wyluzowany, szpakowaty przystojniak spogląda z wyborczego plakatu.

Z Piotrkiem nie miałem prawie kontaktu. Skryty trójkowicz, przeciętny, nijaki. Aż mi głupio, kiedy dziś sobie przypominam, że włożyłem go kiedyś do takiej szufladki. Piotrek śmiga na fejsie w trzech językach. Jakiś włoski pisarz dziękuje mu za współpracę przy najnowszej książce.

I wreszcie Brygida, dziewczyna z fenomenalnym talentem literackim. Brygida została krawcową. Jej zdjęcia oglądałem najdłużej. Urzekająca jest miłość bijąca ze zdjęć, na których pozuje z mężem.

Pies drapał tę matematykę, córeczko. Każdemu wiatr wieje w żagle z innej strony. I w stosownym czasie.