Znikną warunki zabudowy? Jakie mogą być utrudnienia [przykłady]

- Niekorzystnie oceniam proponowaną eliminację „studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy" i wprowadzenie w jego miejsce planu ogólnego. Skutkować to będzie ogromnymi roszczeniami odszkodowawczymi gmin. Wiele zapisów projektu ustawy spowalnia i wydłuża proces planowania (zwłaszcza wprowadzenie obowiązku przeprowadzania procedury "scalania i podziału") - zwraca uwagę Anna Rembowicz-Dziekciowska, dyrektor Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w Bydgoszczy. Jakie mogą być niebezpieczeństwa?

Dyrektor Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w Bydgoszczy przeanalizowała część projektu ustawy „Prawo o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (projekt z dnia 27.05.2019 r.). I zwróciła uwagę, gdzie mogą wystąpić utrudnienia. Przeczytajcie...

1. Zastąpienie „Studium….” Planem ogólnym (Art. 7. ust.1) stanowiącym prawo miejscowe, sporządzanym dla całej gminy wraz z prognozą skutków finansowych (Art. 14 ust. 5 pkt 2), skutkować będzie ogromnymi roszczeniami odszkodowawczymi (Art. 130 ). Z ponownymi roszczeniami, ten sam właściciel w odniesieniu do tego samego terenu będzie mógł wystąpić ponownie po uchwaleniu planu zabudowy lub gminnych standardów.

2. Gminy zmuszane są do tworzenia specjalistycznych „biur planowania przestrzennego”, co dla małych gmin jest nie możliwe do realizacji (brak tylu specjalistów).

3. Aby sporządzać dokumenty planistyczne nie trzeba mieć ani wykształcenia, ani praktyki, ani doświadczenia. Wystarczy zdać egzamin państwowy (Art. 9 ust. 1 pkt 1),

4. Brak uregulowań dotyczących opłat za wydawane przez wójta/prezydenta wypisy i wyrysy z planu ogólnego (Art. 21 pkt 4). Kopiowanie tak obszernych dokumentów może być kosztowne zwłaszcza dla małych gmin.

5. Przerost biurokracji polegający na wprowadzaniu (domyślnego?) obowiązku przekazywania zainteresowanym, na żądanie, informacji o toczących się procesach planistycznych (Art. 23) obciąża gminy. Wystarczyłoby umieszczać takie informacje na stronie urzędu gminy.

6. Nieporozumieniem jest nakaz (Art. 27 ust. 1) niezwłocznej zmiany planu ogólnego w przypadkach zmiany prawa, wydania (niezgodnych z tym planem) decyzji dot. realizacji celu publicznego, lub po dokonaniu zmian o których mowa w Art.13 ust.1 pkt 2 tiret 3-13). Albo plany będą musiały być zmieniane nieustannie (strata czasu, koszty), albo będzie to przepis martwy.

Plan zabudowy:

7. Obejmowanie planem zabudowy całej (wyznaczonej w planie ogólnym) specjalnej strefy funkcjonalnej (Art. 33 ust.2) jest nieporozumieniem. Wyznaczane w planie ogólnym specjalne strefy funkcjonalne mogą obejmować znaczne powierzchnie gmin (np. tereny przemysłowe, produkcyjne, składów i magazynów…- Art. 12 ust. 7). Narzucanie całościowych opracowań, podczas gdy zmiany mogą dotyczyć np. tylko terenów jeszcze niezainwestowanych jest nieuzasadnione również ze względów ekonomicznych (koszty opracowań),

8. Ustawa (Art. 34. ust. 4) narzuca obejmowanie procedurą „scalania i podziału” (w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami) wszystkich nowych terenów inwestycyjnych, obsługiwanych przez nowo projektowane drogi, ale również terenów przestrzeni publicznej. Tereny przestrzeni publicznej to m. innymi: place, skwery, promenady, bulwary, tereny zieleni publicznej itd. O ile wydzielenie tych terenów publicznych jest uzasadnione, to już narzucanie przeprowadzania skomplikowanej i czasochłonnej procedury „scalania i podziału” jest nadmiernym zbiurokratyzowaniem. Konieczność opracowania założeń do geodezyjnego projektu scalania i podziału (Art. 35 ust. 5 pkt 4), znacząco wydłuża procedurę sporządzania planu zabudowy. Konieczność przeprowadzenia długotrwałej, sformalizowanej procedury „podziału i scalania” (Art. 101-108 ustawy o gospodarce nieruchomościami) wydłuży a w czasem wręcz uniemożliwi działania inwestycyjne dotyczące przestrzeni publicznych.

9. Narzucenie konieczności ustalania harmonogramu sporządzania planów zabudowy już na etapie opracowywania planu ogólnego (Art. 14 ust. 5. pkt 4), jak również ograniczenie możliwości przystąpienia do planu zabudowy tylko do obszarów ujętych w tym harmonogramie (Art. 36 ust. 1) znacząco usztywnia i spowalnia działania inwestycyjne. Gminy to „żywe organizmy”. Takie zapisy znacząco spowolnią gminom możliwości elastycznego dostosowywania się do zmieniającej się koniunktury, potrzeb i uwarunkowań.

10. Bardzo niebezpieczny dla gmin zapis zmuszający do podejmowania uchwał o przystąpieniu do planu zabudowy również w przypadku uznania go za niezgodny ze strategią gminy lub planem ogólnym (Art. 43 ust. 5). Zagrożenie polega na przeniesieniu na gminę skutków odszkodowawczych za plany zabudowy uwzględniających uwarunkowania o których mowa w Art. 43 ust.1 pkt.3. Plany takie, chociaż nie są „samodzielnym ustaleniem przez gminę społeczno-gospodarczego przeznaczenia terenu”, to ponieważ nie są wymienione w zwolnieniach z odpowiedzialności odszkodowawczej, o której mowa w Art. 130 ust.2., będą skutkowały roszczeniami wobec gmin.

11. Wyznaczenie absurdalnego, nie realnego 3-miesięcznego terminu na sporządzenie planu o którym mowa w Art. 43 ust. 1, jak również przekazanie po tym terminie kompetencji w tym zakresie wojewodzie (Art. 44), jest de facto przekazaniem wojewodzie kompetencji do sporządzania narzuconych gminom, nie zgodnych z ich strategią rozwoju planów zabudowy.

12. Nie należy ograniczać inicjatywy uchwałodawczej dotyczącej „Zintegrowanych Projektów Inwestycyjnych” wyłącznie do przedsiębiorców (Art. 58 ust.1)…

Są to uwagi dotyczące pierwszej (1/3) części ustawy.