Na gorąco

     Rada Gabinetowa zbiera się bardzo rzadko i tylko w przypadkach bardzo ważnych. Niewątpliwie sytuacja całkowitej niezgodności poglądów, dążeń oraz braku sympatii pomiędzy rządem a Radą Polityki Pieniężnej jest bardzo poważną kwestią i może przekształcić się w kryzys o znaczeniu konstytucyjnym. RPP wg konstytucji jest instytucją niezależną od rządu, a niezależność banku centralnego jest jedną z zasad obowiązujących w Unii Europejskiej. Tymczasem część rządzącej koalicji chce tę niezależność obojętnie jakim sposobem zlikwidować. Rząd natomiast współpracę z RPP ocenia bardzo krytycznie.
     Choć spór jest bardzo widoczny, to jednak niezbyt wiadomo o co w nim chodzi. Do tej pory rząd nie ujawnił swojej propozycji kursu półpłynnego wymiany złotówek na waluty obce. Nie wiadomo nawet, czy w tej sprawie jest możliwe porozumienie. RPP obniża co miesiąc oprocentowanie kredytów (i lokat), ale nie zadawala to rządu, który jednak nie mówi ile go zadowoli. Leszek Balcerowicz mówi, że najlepszym sposobem jest zmniejszenie deficytu budżetu państwa (4,5% w 2002), ale rząd uważa, że musi go zwiększyć. Do tego dochodzą wzajemne wyzwiska o tym, że RPP jest upartyjniona i opozycyjna, a z drugiej strony, iż Miller chce zniszczyć RPP tak samo, jak niszczono opozycję w PRL-u. Mamy do czynienia jakby z dwoma nieprzystającymi do siebie światami.
     Aleksander Kwaśniewski podjął się w tej sytuacji bardzo trudnej misji porozumienia między dwoma wrogimi sobie obozami. Stanął pośrodku, choć przecież zapewne nie po to Miller prosił o zwołanie Rady Gabinetowej. Celem tego ostatniego (chyba nieudanym) było zyskanie w prezydencie sojusznika w walce z RPP. Walka będzie więc toczyła się dalej, ale Miller nie ma w niej większych szans na całkowite zwycięstwo.