Na gorąco

     I tak minął kolejny dzień zszywania większości w sejmikach wojewódzkich.
     Proces jest mozolny, będą zapewne i takie regiony, w których ta sztuka się nie uda, bo do tego tanga dwoje może nie wystarczyć, a trzeci może nie mieć ochoty, albo jest wybredny w doborze partnerów. Nie jest taki Andrzej Lepper, który - jak powiedział - gotowy jest na zawiązywanie koalicji z każdym chętnym. Chętny to, w zasadzie, tylko SLD chociaż te ciągoty nie wynikają ze szczególnej sympatii do Samoobrony, a raczej z tego ze po trzynastu latach od zmiany systemu nadal - jak się okazuje - Sojusz uchodzi za partię podejrzaną, bo z nieciekawą przeszłością. Nie w oczach znacznej części wyborców lecz z punktu widzenia tych polityków, którzy ponad trudną przyszłość ukochali swoją (niekiedy tylko heroiczną) przeszłość.
     Najciekawszy jednak chyba jest przypadek PSL, partii - jakby nie było koalicyjnej. Ta koalicyjność ma - okazuje się - wymiar głównie warszawski, bo już w tzw. terenie ludowcy, poszukując własnej drogi do władzy, gorączkowo rozglądają się na oba boki - wcale nie tylko na lewo. Rzecz w tym, że ich partia, mimo że dobrze wypadła w wyborach do rad gmin i powiatów, to w sejmikach nie będzie nadto licznie reprezentowana. Stąd nie jest partnerem cenionym zbyt wysoko - i to pomimo wczorajszego oświadczenia premiera, zalecającego swoim ludziom aby przede wszystkim zawiązywali sejmikowe porozumienia z PSL-em. Ten apel należy raczej przede wszystkim traktować jako próbę uspokojenia zdenerwowanego sojusznika.
     Tym nastrojom w partii wicepremiera Kalinowskiego trudno się zresztą dziwić: tak to już jest, że gdy na parkiecie pełno tańczących, to ci co siedzą pod ścianą czują się podle.