A przecież coś się wczoraj stało: wojna się stała.
Zaczęła się z niejasnych dla świata powodów, zaś jej konieczność uzasadniono argumentami, w które niełatwo uwierzyć. Rozpoczęto ją w imię wyzwolenia irackiego narodu, ale to on stanie się jego ofiarą; każda wojna jest tragedią niewinnych, dopiero gdy się skończy, może stać się początkiem nowego, lepszego życia. Dla tych, którzy ją przeżyją.
Ale zawsze najpierw jest rozpaczą, śmiercią, krwią. Tym razem też tak będzie.
Polska spała, kiedy przyszła ta wojna, a my poszliśmy na nią właśnie jakby we śnie, nie do końca zdając sobie sprawę - jeszcze teraz tego nie wiemy - co dla nas znaczy. Większość z nas jej nie chciała, ale postanowiono za nas i wbrew nam. Baliśmy się jej, ale usłyszeliśmy, że niepotrzebnie. Jest dla nas bezsensowna, ale dowiedzieliśmy się, że tak trzeba. A teraz my mówimy tym, którzy tak zdecydowali: "Nie odwołujcie się do obojętności świata wobec samotnej Polski w roku 1939. Ta analogia jest nadużyciem nie tylko z powodów jasnych dla ucznia gimnazjum. Także i dlatego, że na polskich wojskowych sztandarach zwykło się wyszywać nawet i nazwy bitew, jakie przegraliśmy, jeśli ocaliliśmy w nich honor. Po tej wojnie - choć będzie zwycięska - nie powinniśmy nawet o tym myśleć."
Na gorąco
Jan Raszeja
Jakby nic, jakby po staremu, zupełnie jakby to była środa, albo wtorek, jakiś całkiem zwykły czwartek. Poszliśmy do pracy, wróciliśmy do domu, obejrzeliśmy telewizję, potem spać.
