Na gorąco

     Istnieje dość szeroko wyznawany pogląd, iż przeszłość należy oddzielić grubą kreską i tym samym nie powinno się szukać ziemskiej sprawiedliwości. Aparat tajnej policji politycznej z czasów PRL jest do dzisiaj tak potężny, iż wszelkie próby karania sprawców największych zbrodni są nieskuteczne, a ponadto mogą spowodować w skrajnym przypadku nawet zagrożenie dla ładu politycznego w kraju. Lepiej zatem zgodnie budować demokrację i gospodarkę wolnorynkową niż rozgrzebywać stare sprawy. Przejawem tego myślenia jest kolejne (teraz przez Senat) obcięcie budżetu Instytutu Pamięci Narodowej. Jak nie będzie miał pieniędzy, to nie będzie działał, a za kilka lat go się rozwiąże, bo przecież nic nie robił.
     Według drugiego sposobu myślenia szukanie i mówienie prawdy (nawet tej najgorszej) o historii własnego narodu jest jednym z najlepszych sposobów unikania powtarzania tych samych grzechów w przyszłości. Tym samym obowiązkiem nie tylko władz, ale i historyków oraz dziennikarzy jest badanie i ujawnianie nawet najbardziej wstydliwych faktów z historii narodu. Sprawców zaś należy osądzić nie tylko przed sądem, ale i przed trybunałem opinii publicznej. W wersji łagodnej, typowej dla miłosierdzia chrześcijańskiego, można im przebaczyć, ale zapomnieć nie sposób. I nie chodzi tu o zemstę, ale o utrzymanie fundamentów moralnego ładu społecznego. Jeśli zbrodnie wydają się niekaralne, to sprawcy mogą się czuć bezpiecznie. Zaniechanie ścigania i karania zbrodni PRL-u tworzy zatem stan powszechnej demoralizacji.
     Zapewne w ciągu najbliższych kilku lat zobaczymy, który z tych poglądów zwycięży.