Każda polska pielgrzymka papieża jest jak święto. Jest jak dzień, kiedy spodziewamy się, że spotka nas coś szczególnego, dobrego, ważnego. Oczekujemy, że usłyszymy jak żyć, w co wierzyć, czemu nie ufać, jak odzyskać nadzieję, jak jej nie stracić. Tak było podczas każdej z ośmiu dotychczasowych pielgrzymek do Polski, tak będzie podczas 72 godzin Jego dziewiątej podróży.
Czas, w którym przyszło nam żyć, nie jest dobry dla autorytetów. W przeciągu ostatnich lat wielu ludzi z marmuru okazywało się ulepionymi z plasteliny, ich wielkość okazywała się pozorna - nawet gdy trafiali do podręczników historii, to wypadali z naszej pamięci. Inaczej z Janem Pawłem II, który od pierwszego dnia swego pontyfikatu stał się dla ogromnej większości Polaków wyrocznią ostateczną i niekwestionowaną. I nawet jeśli wielu z nas słyszy Go, ale nie słucha, to jednak mamy świadomość, że papież pokazuje nam, iż - w tym dziwnym, często złym świecie - są sprawy i wartości elementarne, na których zbudowana została nasza cywilizacja.
A człowiek jest zdolny do czynienia dobra.
Papież mówi nam, ja tak odbieram Jego słowa: mimo wszystko i wbrew wszystkiemu, nie wolno utracić nadziei. Wiary, iż potrafimy zmieniać na lepsze siebie i nasz świat, poczucia - że musimy to robić, jeśli chcemy, aby nasze życie miało sens.
To jest tak bardzo ważne dla nas, wędrujących przez ten świat, wszystkimi jego drogami. Dobrze, że znowu będzie wśród nas człowiek, który zna cel tego wędrowania.
