Pokazano nam miejsce w szeregu. Na gorąco komentuje Roman Laudański

Oznacza to, że szanse Radosława Sikorskiego w tym wyścigu są równe zeru. Trochę szkoda, bo choć sam Sikorski konsekwentnie zaprzeczał, jakoby zależało mu na tym stanowisku, to wszyscy wiedzą, że aspiracje naszego kandydata nie kończą się na ministerialnych fotelach.

Co to oznacza dla naszego kraju? Ano to, że taka Dania jest bardziej przewidywalna na arenie międzynarodowej. A może lepiej będzie reprezentowała interesy innych, bo do nas nie mają zaufania? Choć my robimy dosłownie wszystko, żeby zaspokoić wymagania Stanów Zjednoczonych: trzeba było wysłać żołnierzy do Iraku - posłaliśmy, trzeba do Afganistanu - jak wyżej. Za mało jest naszych w Afganistanie?

Nic to, że kryzys, trzeba obcinać budżet na obronność, wyślemy tam jeszcze czterystu żołnierzy. Trzeba było wspierać Amerykanów w projekcie tarczy antyrakietowej - kolejne rządy gotowe były zrobić wszystko, żeby tylko instalacja stanęła w Polsce.

Czy mamy prawo spodziewać się czegoś w zamian? Mamy i powinniśmy, a tu proszę. Francuzi chcą wrócić do NATO, które opuścili przed laty na znak protestu, gdy Amerykanie zajmowali w nim kluczowe stanowiska. Ci sami Francuzi mają za nic Polaków i pewnie po prostu by się im nie mieściło w głowach, że Polak mógłby zostać szefem NATO. A jak trzeba w Czadzie wspierać ich interesy, to kto tam poleciał?

Stajemy się specjalistami przegranych spraw i jakoś nie umiemy zadbać o swój interes. I nic tu nie dadzą dywagacje, że Aleksander Kwaśniewski byłby lepszym kandydatem. Pokazano nam miejsce w szeregu.