Na gorąco

     Wielce osobliwym "prezentem" na 82 urodziny Jana Pawła II są spekulacje o Jego ustąpieniu. Papież - choć nie zwykł uczestniczyć w tego rodzaju dyskusjach - wobec publicznie wygłasznych ocen zdolności do kontynuowania pontyfikatu, sam ogłosił swoje pozostanie na Stolicy Piotrowej. A przecież za całą odpowiedź mogłaby starczyć zaczynająca się pojutrze Jego kolejna pielgrzymka.Tym razem jedna z tych trudniejszych - do zdominowanej przez prawosławie Bułgarii.
     Dyskusję - zwłaszcza z udziałem kardynałów Ratzingera i Maradiagi, wymienianych nie od dziś wśród potencjalnych następców naszego rodaka - można by uznać za niegodziwą i wręcz niesłychaną, gdyby nie fakt, że... należało się jej spodziewać. Ona jest znakiem czasu, jeszcze jednym znakiem tego niezwykłego pontyfikatu. Paradoksalnie, może to właśnie sam papież ośmielił dyskutantów do podjęcia tej dyskusji.
     Nie byłoby dziś "sprawy" sukcesji po Janie Pawle II, gdyby ten pontyfikat był taki, jak większość poprzednich. Kondycja Piusa XII, Jana XXIII, Pawła VI - nawet u schyłku ich życia - nie była przedmiotem trudnych pytań i powodem do spekulacji o ich ustąpieniu. Jan Paweł II mógł mieć dziś święty spokój. Gdyby od początku nie zawiesił sobie tak wysoko poprzeczki. A teraz porównują Jego sprawność, z jaką w kolejnych latach nosi krzyż na procesjach. Dokładnie (jak w ostatnią sobotę) liczą, ile stron przemówienia wygłosił sam, a ile odczytał lektor. Bo taki wybrał pontyfikat. Otwarty, aktywny, intensywny. Inny aż do bólu. Także tego własnego - ludzkiego, doczesnego bólu.
     W trakcie tego pontyfikatu już tyle się stało, że można sobie wyobrazić wszystko - nawet ustąpienie papieża. Teoretycznie. Ale praktycznie nie sposób. Gdyby chodziło o innego papieża, o osobowość innego formatu... Gdybym wyrastał i żył gdzie indziej, może... Ale w tym wypadku? Nowej "urzędującej głowy Kościoła" i żyjącego gdzieś obok Jana Pawła II "w stanie spoczynku" jakoś wyobrazić sobie nie umiem.