Na gorąco

     W ostatnie dni chyba już wszystko powiedziano o wyjątkowości posługi Jana Pawła II. Mędrsi ode mnie oceniają duchowy i religijny wymiar tego niebywałego pontyfikatu. Mnie w postawie naszego papieża najbardziej wzrusza ludzki wymiar Jego pasterstwa. Poprzednicy Jana Pawła II, niesieni w lektykach ponad głowami Rzymian, byli jedynie tajemniczymi świętymi w bieli. Jawili się jak postacie nie z tego świata.
     Tymczasem polski Wielki Pielgrzym z jasną twarzą, serdecznym uśmiechem, często z przymrużeniem oka, mówił do milionów ludzi. Mówił, a nie przemawiał. I był ze łzami słuchany. Potrafił w białej sutannie uścisnąć brudnego górnika z brazylijskich faweli, rozgrzeszyć niedoszłego zabójcę, przytulić chore dziecko, które wręczyło Mu swoją najdroższą przytulankę. Z jakąż radością papież pokazywał ten dar milionom obecnym na zlocie młodzieży!
     Inny wymiar wielkości Jana Pawła II to nieustająca walka o prawa ofiar wojen i nędzarzy wyzyskiwanych na wszystkich kontynentach. Obalenie komunizmu oznaczało dla Niego nie koniec, lecz początek walki przeciw dzikiemu kapitalizmowi i nowej "religii" bogatych - konsumpcjonizmowi. W tym właśnie przejawiała się Jego żarliwa wiara w sprawiedliwego Boga. I w człowieka. Ten wielki kapłan, który posługę pasterską wypełnił po kilkakroć, nazywany jest "mędrcem z Rzymu".
     A przecież to mędrzec z Krakowa.
     **